Rozdział 4

Późnym poniedziałkowym porankiem, wstaję z niechęcią ze swojego łóżka. Odsłaniając okna, dotychczas szczelnie zasłonięte, moimi ulubionymi zasłonami. Choć praktycznie ponad rok temu, wyprowadziłam się na dobre z domu. Mój pokój pozostał, bez zmian. Wyglądał dokładnie tak samo, jak wtedy gdy go opuszczałam. 

Otwieram okno, wpuszczając do środka, trochę świeżego powietrza. 

Delikatnie zachmurzone niebo, nie zapowiadało dobrej pogody, co jeszcze bardziej zniechęcało mnie do dzisiejszego wyjścia z domu.

Wiedziałam jednak, że powinnam powoli, zabierać się za przygotowanie ślubu swojej siostry i Stephana. Choć starałam się o tym, jak najmniej myśleć i nie wracać do tego, co było. Na samą myśl, że już niedługo zostaną małżeństwem, miałam ochotę krzyczeć z rozpaczy.

Czas mojego pobytu w domu, nieubłaganie upływał, a właściwie nic nie zostało nawet ustalone w kwestii pomocy Melanie. Miałam świadomość, że skoro podjęłam się tego, jakby nie było sporego wyzwania. Wszystkie możliwe niepowodzenia i wpadki, podczas tego wyjątkowego i niepowtarzalnego dnia dla narzeczonych, zostaną zrzucone na mnie. Dlatego wszystko, musiało być perfekcyjnie przygotowane, abym nie musiała się za nic wstydzić. Nie dam nikomu powodu do satysfakcji, że po raz kolejny coś mi nie wyszło.

Równocześnie nie miałam, najmniejszej ochoty na rozpoczęcie swojego przykrego obowiązku i starałam się to odciągnąć, jak najdłużej w czasie.

Za wymówkę wciąż mając, że czekam na kogoś, kto ma mi pomóc w organizacji. Niestety chętnych na razie brakowało. Nikt nie kwapił się do, chociażby udzielenia jakiejś porady. 

Melanie miała olbrzymi problem ze znalezieniem takiej osoby. Nikt nie chciał, podjąć się wspólnie ze mną tego zadania. Wiedząc, że łączy się z tym ogrom pracy i poświęcenia swojego wolnego czasu.

Tylko ja, byłam taka naiwna, że bez większego sprzeciwu się na wszystko zgodziłam. Wplątując w coś, co może mi wyłącznie zaszkodzić i przyprawić o kolejne cierpienia.

Dlatego chciałam mieć to, jak najszybciej za sobą. Marzyłam o powrocie do Londynu i ponownym wymazaniu ze swojego życia siostry i jej przyszłego męża.

Liczyłam, że po ślubie zamieszkają ze sobą, gdzieś z dala stąd. Abym mogła od czasu do czasu, odwiedzać rodziców bez konieczności znoszenia ich obecności. Nie chciałam mieć z tą dwójką nic wspólnego, nie potrafiąc im wybaczyć tego, jak w okrutny sposób sobie ze mnie zakpili.

Schodzę po schodach, zastanawiając się, czy moja młodsza siostra dotrzyma danego mi słowa i pojawi się dziś ktoś do pomocy, co obiecała mi jakiś czas temu. Obstawiałam, że zapewne będzie to któraś z jej przyjaciółek, z którymi od niepamiętnych czasów nie potrafiłam się porozumieć. Tym razem, będziemy musiały się jednak, nauczyć współpracować ze sobą i podzielić obowiązkami. 

Gdy mam już się udać do kuchni w celu zrobienia sobie jakiegoś śniadania. Z salonu dochodzi mnie, odgłos rozmowy Melanie z naszą mamą. Przysłuchuję się jej mimowolnie, będąc coraz bardziej zaskoczona jej przebiegiem. Czegoś takiego, nawet w najgorszych koszmarach, bym się nie spodziewała. 

- Mel, pamiętaj o dzisiejszej wizycie u lekarza. Mam nadzieję, że wyniki badań będą teraz lepsze. Ostatnie były naprawdę niepokojące. Wiesz, że musisz na siebie bardzo uważać i myśleć nie tylko o sobie. Nie jestem przekonana, czy wyjazd do tego Berlina w tej sytuacji, to na pewno dobry pomysł. Przecież nie możesz się przemęczać, a praca nad tymi badaniami, na pewno będzie cię wiele kosztować. To na pewno, nie wpłynie dobrze na maleństwo - słyszę wyraźnie, zmartwiony głos naszej rodzicielki. Wstrzymując własny oddech z powodu usłyszanych słów. To po prostu, nie mogła być prawda. 

- Mamo, błagam cię. Ciąża to nie choroba. Nic mi nie będzie. Nie zrezygnuję z tego wyjazdu, choćby nie wiem co. To dla mnie ogromna szansa. Obiecuję, że będę uważała. Muszę już iść, inaczej spóźnię się na zajęcia. Do zobaczenia wieczorem - Melanie opuszcza w pośpiechu dom. Nie zauważając mojej obecności. Natomiast ja, nie potrafię ruszyć się z miejsca, w którym stoję od dobrej już chwili. Nie mogłam uwierzyć, że moja siostra spodziewa się dziecka i ma zostać matką. Przecież ona była na to, kompletnie nie gotowa. W życiu nie uwierzę, że to dziecko było planowane i przez nią chciane. Zbyt dobrze ją znałam. Dla niej liczyła się wyłącznie kariera. 

Mimo wszystko, usłyszane przypadkiem informację, zupełnie wyprowadziły mnie z równowagi. Myśl, że Stephan zostanie ojcem dziecka Melanie, była dla mnie czymś niezwykle okrutnym. Nie potrafiłam w spokoju przyglądać się, jak komuś innemu spełniają się moje najskrytsze marzenia. To w końcu ja, miałam być na miejscu siostry i cieszyć się w przyszłości podobnymi wydarzeniami. 

Zbieram się w końcu na odwagę i postanawiam wyjaśnić sobie do końca tą sytuację z naszą rodzicielką. Wchodzę więc do salonu, w którym ostatnio najczęściej przebywała. Z zamiarem dowiedzenia się jakiś szczegółów. Miałam dość tego, że o wszystkim dowiadywałam się ostatnia. 

- Musimy poważnie porozmawiać, mamo - mówię zdenerwowanym tonem głosu. Zaskakując ją swoją obecnością. Zupełnie się mnie tutaj nie spodziewała. 

- Rose, już nie śpisz? Coś się stało, wyglądasz na mocno poruszoną? - uważnie mi się przypatruje, nie podejrzewając że słyszałam jej rozmowę z Melanie. 

- To chyba nic dziwnego, szczególnie po tym, czego się dowiedziałam. Czy Mel, naprawdę jest w ciąży? - pytam bez ogródek. Widząc, jak mama porusza się nerwowo i zastanawia nad tym, co ma mi odpowiedzieć. Zaskoczyłam ją kompletnie tą wiedzą.

- Tak, twoja siostra spodziewa się dziecka. To drugi miesiąc. Proszę cię, tylko nie mów o tym nikomu, nawet ojcu. On jeszcze nic nie wie, a Melanie prosiła o dyskrecję - kręcę głową z niedowierzaniem. Nie mogąc uwierzyć w to, co się tutaj wyprawia.

- Słucham? Dlaczego ukrywacie to przed wszystkimi? Chyba rodzina ma prawo wiedzieć o takich sprawach. Przecież to jest chore. Stephan przynajmniej wie? - chcę się upewnić, wiedząc już, że mogę się po nich spodziewać dosłownie wszystkiego.

- Oczywiście, że wie. W końcu jest ojcem tego dziecka. Teraz musi wziąć, odpowiedzialność za Mel i ich maleństwo. Sama widzisz, że w obecnej sytuacji, jak najszybciej muszą zostać małżeństwem. W innym wypadku, zaraz zaczną się głupie plotki. Wszystko powinno odbyć się zgodnie z zasadami - zaczynam się po prostu ironicznie śmiać, słysząc te słowa. Kiedy nareszcie rozumiem, skąd ta nagła i poważna decyzja o ślubie. Był on potrzebny, jedynie na pokaz przed innymi. Aby moja siostra, nie miała przypadkiem nieślubnego dziecka. W końcu nasza mama od zawsze była na tym punkcie niezwykle wyczulona. 

- Z zasadami? W tej rodzinie ktokolwiek wie, co znaczy w ogóle to słowo? Mam co do tego duże wątpliwości. Tu od zawsze, chodziło wyłącznie o stwarzanie pozorów i udawanie, że wszystko jest idealnie. Gdyby liczyły się naprawdę zasady. Melanie w życiu, nie odebrałaby mi Stephana, a ty nie próbowałabyś ukryć tego przed wszystkimi. Zastanowiłaś się kiedykolwiek nad tym, jak się wtedy poczułam? Ja go kochałam, a własna siostra zrobiła mi coś takiego. Jak obydwie możecie być tak bezwzględne? - po raz pierwszy w życiu, mówię jej co myślę. Sama będąc zaskoczona swoją odwagą. Ale nie potrafiłam dłużej udawać, że wszystko jest w porządku.

- Rose, zważaj na słowa! Ona ci nikogo nie odebrała, bo on nigdy nie był twój. Nie byliście ze sobą, ani przez jeden dzień. To były tylko, jakieś mgliste plany, których nie udało się wam zrealizować. Zrozum w końcu, że gdyby Stephan naprawdę cię kochał, to nie związałby się z Melanie. Zawsze byłaś dla niego, wyłącznie przyjaciółką. Może przez ten twój wyjazd do Londynu, przez chwilę czuł się zagubiony i pomylił zwykłą sympatię z miłością.

W końcu, jak sama widziałaś, bardzo szybko mu przeszło. Twoja siostra nie jest temu winna - nie mogłam tego słuchać. Mama nie miała, albo nie chciała mieć o niczym pojęcia. Za wszelką cenę, próbowała wmówić mi, że nic się nie stało.

- Dlaczego próbujesz zakłamać rzeczywistość? Pomyślałaś choć raz o tym, co ja czuję? Tylko ja i Stephan wiemy, co było między nami. Ty nie masz o tym żadnego pojęcia. Zresztą nieważne. Dla ciebie, odkąd urodziła się Mel. Nie liczy się nikt inny. A ja, mam powoli tego dość. Tak samo, jak nieustannych tajemnic i sekretów. W ostatnich latach, to w końcu wasza specjalność. Dopóki nie zrozumiesz pewnych spraw, chyba nie mamy o czym rozmawiać - nie potrafię się powstrzymać i zaczynam wyrzucać jej wszystko, co od bardzo dawna mnie bolało. Mama słucha tego w milczeniu, wyraźnie nie mając mi nic więcej do powiedzenia. Tego się właśnie spodziewałam. Ona nigdy nie umiała rozmawiać na trudne tematy. 

- Dokąd idziesz? - gdy kieruję się w stronę wyjścia. Odzywa się po raz pierwszy od dłuższej chwili, przestraszonym głosem. Zapewne się bała, że spakuję swoje rzeczy i zwyczajnie wrócę do Londynu. Może powinnam tak zrobić, ale coś mnie przed tym, wciąż powstrzymywało. Jakaś złudna i pozbawiona sensu nadzieja, że mój pobyt w tym miejscu. Stanie się jakimś punktem zwrotnym i pomoże mi zamknąć pewien etap w życiu.

- Wychodzę. Muszę pomyśleć i się uspokoić po tych rewelacjach, które odkryłam. Niedługo wrócę, nie musisz się obawiać. Nie mam zamiaru, tym razem uciekać. Dokończę to, do czego się zobowiązałam- informuję ją, czując się przytłoczona tym wszystkim, co ostatnio się działo.

Moja wspaniała rodzina, kolejny raz zburzyła cały mój spokój.

Spaceruję uliczkami miasteczka, będąc zła na cały świat. Miałam wrażenie, że los uwziął się na mnie i robi wszystko, aby mnie zwyczajnie wykończyć. Nie rozumiałam, dlaczego Mel ma wszystko, czego ja pragnęłam i może być szczęśliwa moim kosztem. Gdzie była jakaś sprawiedliwość?

Będąc pogrążona we własnych beznadziejnych rozważaniach. Słyszę czyjś, dobrze znajomy mi głos.

- Rose, to ty? Prawie cię nie poznałam. Zmieniłaś się - spoglądam na twarz, doskonale znanej mi dziewczyny. 

- Katy? Co za spotkanie. Tyle lat się nie widziałyśmy - uśmiecham się w stronę, mojej dawnej koleżanki ze szkoły, z którą kiedyś można było powiedzieć, że się przyjaźniłam. Jednak od momentu pojęcia na studia, nasze drogi bezpowrotnie się rozeszły.

- Nic w tym dziwnego. Robisz w końcu zagraniczną karierę. Jestem pełna podziwu dla twojego uporu i wytrwałości. Słyszałam o twoich, sporych już sukcesach. Ale nic w tym dziwnego. Jeśli miało się komuś udać, to właśnie tobie - zaskakują mnie jej słowa, nie miałam pojęcia, kto mógł jej o tym powiedzieć. 

- Dziękuję, miło mi to słyszeć. Ale na razie to naprawdę nic wielkiego. Wciąż jestem na samym początku drogi. Przede mną, jeszcze ogrom pracy - tonuję jej zapał. Wiedząc, jak wiele jeszcze wysiłku mnie czeka.

- Jak zawsze skromna. W tej kwestii, nic się nie zmieniło. Masz może czas, mogłybyśmy wypić jakąś kawę i spokojnie porozmawiać. Najwyższa pora, nadrobić trochę straconych lat - proponuje, a ja nie mając i tak, nic innego do zdobienia. Zgadzam się na to. Potrzebowałam normalnej rozmowy. 

Przez następną godzinę, prowadzę z Katy miłą rozmowę. Słucham o jej pracy, narzeczonym. Planowaniu przez nich założenia w przyszłości rodziny. Ciesząc się, że przynajmniej jej wiedzie się w życiu. Trochę jej tego zazdrościłam. Ja nie miałam nic, poza swoją pracą. O której jej opowiadam, a następnie o swoim życiu w Anglii. Mimowolnie wspominając, dlaczego zdecydowałam się właśnie teraz na odwiedziny rodzinnych stron.

- Więc to tobie, przypadła organizacja ślubu Melanie i Stephana. Nadal nie mogę uwierzyć, że oni są razem. Praktycznie wszyscy, od zawsze byliśmy przekonani, że prędzej czy później to ty z nim będziesz. Nikt nawet nie dopuszczał do siebie innej możliwości, a tu taka niespodzianka. Szczególnie, że przecież wydawało się jakiś czas temu, że między nimi wszystko skończone. A teraz proszę, zdecydowali się pobrać - patrzę na nią z niezrozumieniem. Nie rozumiejąc do końca jej słów. Coś tu wyraźnie nie grało. 

- O czym ty mówisz? Mel zerwała jakiś czas temu ze Stephanem? Niby dlaczego? - chcę dowiedzieć się czegoś więcej. Widocznie to była kolejna tajemnica, która została przede mną bardzo dokładnie ukryta.

- To chyba raczej, on z nią zerwał. Zaraz, to ty nic o tym nie wiesz? - Katy jest zupełnie zdezorientowana. W końcu nie wiedziała nic o wydarzeniach z przeszłości. Zapewne uważała, że nadal przyjaźnie się ze Stephanem i wszystko jest, jak dawniej.

- Mój kontakt już dawno się z nimi trochę poluźnił. Moja praca, zajmuje dużo czasu w dodatku dzieli nas spora odległość. Ostatnio jakoś nie orientuję się, co się u nich dzieje - staram się nie wdawać w szczegóły. Równocześnie, próbując wyciągnąć od niej, co wie na ich temat.

- Rozumiem, to przecież normalne. Przepraszam, nie pomyślałam o tym. Widzisz, kilka tygodni temu rozeszła się wieść, że Stephan postanowił zakończyć swój związek z twoją siostrą. Nikogo to zbytnio nie obeszło. W końcu oni nieustannie się kłócili i zaraz godzili. Nigdy nie wyglądali na zgraną parę. Ale gdy po kilku dniach, nadal się nie pogodzili. Wyglądało to na ostateczne rozstanie. Aż niecały miesiąc temu, okazało się że biorą ślub. Całkowicie tym wszystkich zszokowali. Wiem, że Melanie to twoja siostra, ale naprawdę trudno z nią wytrzymać i dziwię się Stephanowi, że zdecydował się na tak daleko idącą w konsekwencjach decyzję - słuchając jej słów, wszystko zaczyna się mi układać w jedną, spójną całość. Rozumiałam już dziwne zachowanie Stephana, brak jego radości w związku ze ślubem. Jego dziwną relację z Melanie. Byłam prawie pewna, że wrócili do siebie, wyłącznie ze względu na nieplanowaną ciążę mojej siostry. Być może, oni nawet się już od dawna nie kochali. Ale ze względu na dziecko, postanowili spróbować stworzyć ze sobą rodzinę. Mimo wszystko, nie było mi ich żal. Nie miałam zamiaru im współczuć. Sami zgotowali sobie ten los. Od samego początku wiedzieli, na co się piszą. Teraz nadszedł czas, aby ponieśli konsekwencje swoich wyborów. 

Po pożegnaniu z Katy, postanawiam wrócić do domu. Choć wcale, nie miałam na to ochoty. Wszystko, czego się dzisiaj dowiedziałam. Nie było dla mnie, łatwe do zaakceptowania. Miałam zupełny mętlik w głowie i nie radziłam sobie z otaczającą mnie rzeczywistością. Dzisiejszy dzień, utwierdził mnie wyłącznie w przekonaniu, że popełniłam duży błąd zgadzając się na spędzenie swojego urlopu w tym miejscu.

Wchodzę do domu z zamiarem odnalezienia mojej rodzicielki. Musiałam się upewnić, czy aby przypadkiem, jeszcze czegoś przede mną nie ukrywa wraz z Melanie. Moje zamiary, szybko zostają jednak zniweczone, gdy dostrzegam że ma ona gościa. Spoglądam na niego, po raz kolejny czując zalewającą mnie falę niechcianych uczuć. Skrytych pod postacią złości, gniewu i poczucia skrzywdzenia. Przez tyle lat, nie potrafiłam pozbyć się tej niemożliwej do spełnienia miłości do osoby wpatrującej się teraz we mnie z niezwykłą uwagą. Nawet mimo tego, co mi zrobił. Byłam beznadziejnym przypadkiem. 

- Dobrze, że jesteś. Czekaliśmy na ciebie - milczenie jakie zapanowało po moim wejściu, jako pierwsza przerywa moja mama. Zachowuje się, jakby nasza poranna rozmowa nie miała miejsca. 

- Niby, po co? Nie sądzę, że mamy ze Stephanem jakieś wspólne sprawy. Dlatego zostawię was i pójdę do siebie - odpowiadam jej chłodnym tonem. Nadal będąc na nią wściekła. Natomiast naszemu gościowi, posyłam nieprzychylne spojrzenie.

- Właśnie o tym chcieliśmy z tobą porozmawiać. Ze względu na to, że Mel nie znalazła żadnej koleżanki chętnej do pomocy. Stephan zadeklarował swoją pomoc. Na pewno będzie ci łatwiej się z nim dogadać niż z innymi. W końcu świetnie się znacie - wpatruję się w nich z niedowierzaniem. Czy wszyscy tutaj, kompletnie powariowali? Co oni sobie w ogóle myśleli?

- Słucham? To jakiś kiepski żart? Jak wy to sobie wyobrażacie. Nie ma mowy - mówię z narastającym zdenerwowaniem. 

- Rose, to ty powiedziałaś, że sama wszystkiego nie dasz rady załatwić. Nikt inny, poza Stephanem ci nie pomoże. Dlatego właściwie nie masz wyjścia i powinnaś się zgodzić - mama stara się mnie przekonać. Natomiast główny zainteresowany, milczy. Jakby bał się w ogóle odezwać. Miał w sobie przynajmniej na tyle przyzwoitości. 

- W takim razie, poradzę sobie sama. Serdecznie dziękuję za taką pomoc. Nie potrzebuję jej. Wielkie brawa za waszą pomysłowość - mój ironiczny ton głosu, rozbrzmiewa chyba w całym domu. Zastanawiałam się, kto wpadł na ten absurdalny pomysł.

- Musisz być taka uparta? Czy nie możemy się zachowywać, jak dorośli ludzie? Nie musisz ze mną przecież rozmawiać na żaden inny temat niż organizacja ślubu. Podzielimy się obowiązkami i być może nie będziemy się musieli często widywać. To naprawdę, najkorzystniejsze rozwiązanie. Przemyśl to sobie - Stephan w końcu się odzywa. Patrzy na mnie z prośbą w oczach, abym się zgodziła. Nie rozumiałam, dlaczego mu na tym zależało. Rozważam jednak przez chwilę w myślach tą propozycję, aż uznaję że chyba naprawdę nie mam wyjścia. Sama za nic ze wszystkim nie zdążę. 

- Zgoda, ale robię to tylko i wyłącznie ze względu na to, że goni nas czas - zastrzegam. Na twarz Stephana wpływa, świetnie mi znany uśmiech zadowolenia. Wyraźnie był zadowolony z powodu mojej odpowiedzi. Odwracam szybko wzrok, nie mogąc dłużej wytrzymać jego przenikliwego spojrzenia.

- Świetnie, a więc ustalone. Tutaj macie jakieś, wstępne wytyczne od Melanie. Przejrzyjcie je, a ja pójdę się położyć. Jakoś nie najlepiej się dzisiaj czuję - mama podnosi się z fotela. Po czym, mozolnym tempem z pomocą kul, opuszcza pomieszczenie. Mam ochotę zaprotestować, nie chcąc zostawać sam na sam ze swoim dawnym przyjacielem. Ale widząc, że mama faktycznie nie wygląda za dobrze. Zwyczajnie odpuszczam. Musiałam w końcu, stawić mu czoła.

Siadam z daleka od Stephana. Przeglądając stos katalogów i ulotek, zostawionych przez Mel. Wszystko było nieschludnie i chaotycznie porozrzucane. Nie znosiłam takiego bałaganu i zdezorganizowania, jakie były specjalnością mojej siostry. Biorę głęboki oddech, a następnie zastanawiam się od czego w ogóle powinnam zacząć.

- Będziemy tak teraz milczeć? Nie uważasz, że powinniśmy zacząć współpracować - podnoszę wzrok znad ulotek z potencjalnymi miejscami, w których mogłoby odbyć się wesele. Patrząc z niezadowoleniem na mojego towarzysza. Obiecał się w końcu nie odzywać. 

- W porządku. Proszę, zdecyduj które miejsce będzie najodpowiedniejsze na wesele. W końcu to twój ślub - podaję mu trzymany przez siebie plik kartek.

- Rosie, proszę cię. Porozmawiajmy normalnie, nie chcę żeby to tak wyglądało – wypowiada moje imię z dawno już nie słyszaną przeze mnie czułością, a następnie nieoczekiwanie łapie mnie za rękę. Przez całe moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz, który w żadnym wypadku nie powinien mieć miejsca. 

- Naprawdę myślisz, że mogłabym od tak o wszystkim zapomnieć? Stephan, żenisz się z moją siostrą. Z którą, jakby nie było mnie zdradziłeś. Nic już nie będzie, jak dawniej - wyrywam swoją rękę z jego uścisku. Nie mogąc dłużej znieść jego bliskości. 

- Wiem, że nie będzie, jak kiedyś. Ale może moglibyśmy spróbować się jakoś porozumieć? Zostaniemy w końcu niedługo rodziną – nie ustępuje i stara się mnie jakoś przekonać do swojego pomysłu. 

- Wybacz, ale to chyba niemożliwe. Dla mnie, zbyt wiele się wydarzyło. Może kiedyś, ale na pewno, nie teraz – odpowiadam mu. Nie mogąc inaczej postąpić. Zwłaszcza nie po tym, czego się dzisiaj dowiedziałam. Najpierw musiałam się pogodzić z nową rzeczywistością, która wcale nie była łatwa do akceptacji.

- Rozumiem. Nie będę w takim razie na ciebie nalegał. Chcę tylko żebyś wiedziała, że mimo wszystko naprawdę cieszę się, że cię widzę. Tęskniłem za tobą. Ale to już chyba nie ważne. Biorę się za przeglądanie tych ulotek - mam wrażenie, że mówił szczerze. Przyglądam się mu ukradkiem, jeszcze przez chwilę. Doskonale wiedząc, że ja też mimo zerwania naszej relacji za nim tęskniłam. Za nic jednak, bym się mu do tego nie przyznała.

Tamtego popołudnia, kiedy w głównej mierze milcząc. Planowaliśmy pierwsze kroki organizacji jego ślubu. Wiedziałam, że ponowne przebywanie w towarzystwie Stephana może być dla mnie zgubne. Ale na wycofanie się, było zdecydowanie za późno.