Rozdział 3

W piątkowe, dość późne popołudnie. Odbieram swoją walizkę z taśmy, po czym ciągnąć ją za sobą. Ruszam w stronę wyjścia z dobrze znanego mi lotniska. Nie raz i nie dwa, miałam w końcu okazję na nim bywać.

Ostatnio jednak, żadna z wizyt w tym miejscu nie wywoływała u mnie pozytywnych odczuć. Wiązały się przede wszystkim ze smutkiem i cierpieniem. Miałam nadzieję, że tym razem będzie inaczej i mój ponowny powrót, nie okaże się kompletną katastrofą. 

Idąc wolnym krokiem, rozglądam się w poszukiwaniu swojego taty, który miał mnie odebrać z lotniska. Tak, jak ustaliliśmy to podczas wczorajszego wieczoru. Modliłam się tylko, żeby nie musiał przypadkiem zostać dłużej w pracy, albo że po prostu nie zapomniał o moim przylocie. Wiedziałam, że był do tego zdolny, w końcu nie raz byłam już świadkiem podobnych wydarzeń.

Nigdy bym się nie spodziewała, że powrót do domu. Będzie dla mnie czymś, aż tak trudnym. Mimo że starałam się, wykrzesać z siebie jakąś odrobinę entuzjazmu z powodu odwiedzin rodzinnych stron i zobaczenia się z bliskimi. Zwyczajnie nie potrafiłam. Zbyt wiele przykrych wspomnień, wiązało się z tym miejscem. Zaczynałam powoli żałować, że w ogóle zgodziłam się na ten przyjazd. Z każdym kolejnym krokiem, postawionym na ojczystej ziemi. Czułam, jak wydawać by się mogło, dawno zabliźnione rany, ponownie się otwierają. Boląc praktycznie tak samo, jak na początku.

Nie chciałam jednak, sprawić przykrości i zawodu mamie. Bardzo nalegała na mój przyjazd, a ja zwyczajnie nie potrafiłam jej odmówić. W ostatnich miesiącach, zbyt wiele razy to zrobiłam. Nie pojawiłam się nawet na święta.

Woląc spędzić je w samotności, co było ogromnym ciosem dla moich rodziców. Ale ja nie wyobrażałam sobie w tamtym okresie czasu, usiąść wspólnie z Melanie i być może, także Stephanem przy jednym stole. Patrzeć na ich szczęście i udawać, że życzę im powodzenia we wspólnym życiu.

Dlatego po sumiennym wykonaniu, wszystkich zleconych mi zadań w redakcji. Poprosiłam parę dni temu o dwa tygodnie zaległego urlopu, który zdążył nagromadzić się przez ostatnie miesiące mojej pracy.

Podczas, której nie opuściłam do tej pory, ani jednego dnia. Nie widząc do tego, choćby najmniejszej potrzeby.

Następnie kupiłam bilet na pierwszy najbliższy lot, wiedząc że w innym przypadku, mogłabym się po prostu rozmyślić.

- Rose, dziecko. Tak się cieszę, że w końcu cię widzę. Strasznie się za tobą stęskniłem - gdy odnajduję w końcu swojego tatę. Na moich ustach, pojawia się delikatny uśmiech. Naprawdę odczuwałam radość z powodu ponownego przebywania w jego obecności.

- Też za tobą tęskniłam. Chyba trochę za długo mnie nie było - przytulam się do niego na powitanie. Uświadamiając sobie, że rodzice nie powinni ponosić konsekwencji, moich nie do końca wyjaśnionych spraw z Melanie. Która nadal uważa, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Może nie byli idealni i popełnili kilka błędów, ale byli najbliższą mi rodziną. Innej, zwyczajnie nie miałam.

- Jak ci minął lot? Wszystko obyło się bez problemów? - tata przypatruje mi się uważnie. Wiedząc, że od zawsze bałam się latać. To była jedna z moich słabości.

- O dziwo, było w porządku. Udało mi się nawet, zbyt mocno nie denerwować. Naprawdę spodziewałam się, że będzie gorzej - być może było to spowodowane tym, że miałam inne. Dużo ważniejsze powody, które wywoływały u mnie niepokój. Jak chociażby, ponowne spotkanie z młodszą siostrą.

Idziemy na parking, gdzie stał zaparkowany samochód. Pogrążając się w miłej rozmowie, która wiele dla mnie znaczyła.

Tata jako jedyny z moich bliskich, zadał sobie trud zapytania się o moje życie w Londynie, pracę, czy po prostu o moje samopoczucie.

Jako jedyny, wykazywał zainteresowanie czymś więcej niż problemy mojej siostry i czy podejmę się próby organizacji jej ślubu. W dodatku po jego minie, domyślałam się, że nie był entuzjastą tego pomysłu. Wiedział w końcu o naszych zaszłościach z przeszłości. I zwyczajnie nie popierał pomysłu swojej córki i żony, które nie widziały żadnych przeszkód, abym jak zawsze pomogła Melanie.

Byłam mu wdzięczna, że nie naciskał na mnie, ani nie wywierał presji. Przynajmniej z jego strony, mogłam liczyć na jakieś wsparcie i namiastkę zrozumienia.

Mimo wszystko, droga do Willingen upływa mi w narastającym zdenerwowaniu i strachu. Bałam się spotkania z siostrą i jej narzeczonym. Obawiając, że nadal nie wyzbyłam się do końca żalu i uczuć, które już bardzo dawno, powinny bezpowrotnie zniknąć. Czułam się tak samo zagubiona, jak kilkanaście lat wcześniej, gdy jako mała dziewczynka. Przeprowadzałam się z rodzicami do naszego obecnego domu. Nie mając pojęcia, jak sobie poradzę w nowym otoczeniu.

Od kilku już godzin, wpatrywałam się w nieustannie zmieniający krajobraz za oknem samochodu. Podziwiałam ulice, łąki, pola. Przytulając swojego ulubionego misia, który od teraz był moim, jedynym towarzyszem zabaw.

Byłam zła i obrażona na rodziców. Dlatego nie odzywałam się do nich od samego początku naszej podróży. Powstrzymując nawet swoją ciekawość i zadawanie setek pytań, jak to miałam w swoim zwyczaju. Które miały na celu, zaspokojenie mojej ciekawości i pogłębianie wiedzy.

Obwiniałam ich, ponieważ musiałam się pożegnać i rozstać na zawsze ze swoją najlepszą przyjaciółką, mieszkającą na tej samej ulicy, co dotychczas moja rodzina.

W dodatku rodzice zmusili mnie do zostawienia, swojego pomalowanego na różowo pokoju, który stanowił małe królestwo, jakie stworzyłam dla swoich misiów i lalek.

Nie rozumiałam, dlaczego musimy się przeprowadzić. Przecież moja nienarodzona jeszcze siostra, wciąż pozostająca w brzuchu mamy. Mogła zamieszkać ze mną w pokoju. Mogłabym się z nią podzielić, nawet moimi zabawkami.

Wtedy tata, mógłby zachować starą pracę. Nie potrzebując więcej pieniędzy na nowe rzeczy dla mojej młodszej siostry.

Ale przecież, nikt nie chciał słuchać małej Rose, która nie miała o niczym pojęcia ze względu na fakt, że była dzieckiem. Czasami miałam dość dorosłych, którzy za każdym razem mnie lekceważyli. Nie rozumieli, że miałam już cztery lata i nie byłam nieświadomym, niczego dzieckiem.

- Rose, możesz już przestać się na nas gniewać? Zobaczysz, że nasz nowy dom, bardzo ci się spodoba. Jest dużo większy i ładniejszy od poprzedniego. Niczego ci w nim nie zabraknie. Okolica też prezentuje się dużo lepiej od poprzedniej. Jest cicho i spokojnie. W przeciwieństwie od tego, co było w Hamburgu - mama odwraca się w moją stroną z uśmiechem. Starając się mnie udobruchać.

- Ale nie będzie Cornelii! Z kim się teraz będę bawić? - robię obrażoną minę i na powrót odwracam się w stronę okna.

- Poznasz inne dzieci. W dodatku nasi nowi sąsiedzi, mają syna w twoim wieku. Kto wie, może uda ci się z nim zaprzyjaźnić? - tym razem odzywa się tata. Rodzice ze wszelką cenę, próbowali mnie przekonać do naszego nowego miejsca zamieszkania. Ale na nic się to nie zdawało.

- Na pewno nie. Nie będę się bawić z chłopakiem. Oni są głupi - protestuję z oburzeniem. Wydymając swoje policzki. Słyszę, jak mama wzdycha z bezradności na moje niezadowolenie. Następnie tata ze śmiechem. Tłumaczy jej, że jestem uparta po niej. Z czym ona się nie zgadzała.

Niedługo potem, zmęczona długą jazdą samochodem, po prostu zasypiam. Z obietnicą, że nie polubię naszego nowego miejsca zamieszkania, choćby nie wiem co. Byłam to w końcu winna Cornelii.

Tydzień po naszej przeprowadzce. Kiedy wszystkie rzeczy zostały rozpakowane, a mój pokój zaczynał wyglądem, przynajmniej przypominać poprzedni.

Znudzona samotną zabawą w ogrodzie pod czujnym okiem mamy, która czytała jakaś książkę na tarasie. Widzę, jak przez płot, który oddzielał nas od domu stojącego obok, wpada piłka wprost w świeżo posadzone rabatki kwiatów. Przypatruję się jej z zaskoczeniem, a następnie podążam w jej kierunku, biorąc ją w ręce. Ciekawiło mnie, do kogo może ona należeć. W końcu do tej pory, mimo że rodzice kilkukrotnie mnie namawiali. Nie chciałam poznać żadnych innych dzieci, mieszkających w okolicy.

Chwilę potem w zasięgu mojego wzroku, pojawia się dużo wyższy ode mnie chłopiec. Który z bardzo niepewną i zawstydzoną miną, rozgląda się po naszym ogrodzie. Zapewne to do niego należała zguba, którą trzymałam. Kierowana jakąś dziwną ciekawością, podchodzę do niego. Mając już dość samotnej zabawy.

- To chyba twoje - oddaję mu piłkę z delikatnym uśmiechem. Wydawał się miły. Nie, jak chłopcy których do tej pory znałam. Którzy często robiąc mi na złość, psuli moje zabawki.

- Tak, dziękuję. Jestem, Stephan - wyciąga w moim kierunku dłoń, uważnie się mi przyglądając.

- A ja, Rose - ściskam jego dłoń. Nie rozumiejąc, dlaczego nie spuszcza wzroku z mojej twarzy.

- Miło mi cię poznać. Chyba się polubimy, bo widzę że tak samo jak ja, bardzo lubisz czekoladę - wskazuje na mój brudny policzek, śmiejąc się.

Tamtego dnia do późnych godzin wieczornych, bawiliśmy się razem. Dopiero nawoływania naszych rodziców, że czas najwyższy na przyjście do domu. Zmusiło nas do rozstania się ze sobą.

Byłam zadowolona ze wspólnie spędzonego czasu, ponieważ naprawdę go polubiłam. Może nie był Cornelią, ale okazał się dobrym kolegą do zabawy.

Żegnając się wieczorem, gdy zaczynało się ściemniać. Nie mieliśmy, jeszcze pojęcia, że staniemy się praktycznie nierozłączni przez całe nasze dzieciństwo.

Kiedy to wzajemnie się wspieraliśmy. Ciesząc się z osiąganych sukcesów, jak i pocieszając po doznanych niepowodzeniach. Połączyła nas ze sobą niezwykła więź, która niestety kilkanaście lat później, została w okrutny sposób przerwana.

Wysiadam z samochodu, gdy tata parkuje na podjeździe przed domem. Podczas, gdy on wyciąga moje rzeczy z bagażnika.

Rozglądam się dookoła. Uświadamiając sobie, że okolica praktycznie w ogóle nie uległa zmianie. Wszystko było takie, jak zapamiętałam. Jakby czas się zatrzymał, a ja nigdy nie wyjechała z tego miejsca. Szkoda tylko, że choć wizualnie wszystko pozostało bez zmian, to już w sferze relacji międzyludzkich, nic nie było, jak dawniej.

Wchodzę do domu, w którym spędziłam większość lat swojego życia. Wdychając znajomy zapach świeżych kwiatów, stojących niemal w każdym pomieszczeniu. Po króciutkim rozeznaniu się we wnętrzu. Kieruję swoje kroki do salonu, zostając w nim czekające już na mnie mamę i siostrę.

Melanie, jak zwykle w drogich i eleganckich ubraniach prezentowała się perfekcyjnie i zjawiskowo. Znowu poczułam się przy niej, jak starsza i brzydka siostra kopciuszka. Nie mogąca się równać z olśniewającą urodą naszej rodzinnej księżniczki. 

- Rose, skarbie. Jesteś nareszcie - podchodzę do mamy i mocno się do niej przytulam. Choć bardzo często, miałam odmienne zdanie od niej, wciąż była moją rodzicielką, która wiele dla mnie poświęciła. Wychowała mnie najlepiej, jak potrafiła i nauczyła wszystkiego, co tylko mogła. Nie potrafiłam więc się od niej odwrócić i przestać utrzymywać kontakt. 

- Jestem i przez najbliższe dwa tygodnie, nigdzie się stąd nie ruszam. Dotrzymam ci towarzystwa. Tata powiedział mi, że strasznie się teraz nudzisz całymi dniami. Będąc tutaj sama - siadam obok niej. Uśmiechając się w jej kierunku.

- Dwa tygodnie? Jak chcesz zorganizować wszystko w tak krótkim czasie? - do naszej rozmowy, dołącza Melanie. Która nie raczyła się, nawet ze mną przywitać. Od razu przechodząc do swoich roszczeń.

- Po pierwsze to na nic się, jeszcze nie zgodziłam. Po drugie, przestań mi w końcu rozkazywać - zwracam się do niej nieprzyjemnym głosem. Nie potrafiłam traktować jej, jak dawniej. Mimo szczerych chęci.

- Mamo, powiedz coś! Wiesz, że w przyszłym tygodniu wyjeżdżam. Tylko Rose może się zająć organizacją ślubu. Ty nie możesz ze względu na gips, a mama Stephana nie chciała nawet słyszeć o jakiejkolwiek pomocy. Wiesz, że mnie nie lubi - Mel wygląda, jak obrażone dziecko. Od tylu lat, nic się nie zmieniło. Nadal wymusza wszystko krzykiem i obrażaniem się. Zaskoczyło mnie tylko, że nie jest lubiana w rodzinie Stephana. Przecież jego mama była wspaniałą i bardzo miłą kobietą. Z którą nigdy nie miałam żadnych problemów. A w jego domu w przeszłości za każdym razem, byłam witana z życzliwością i otwartością.

- Rose, proszę cię. Pomóż siostrze, ona naprawdę znalazła się w trudnej sytuacji. Nie może odwołać swojego wyjazdu, a tutaj nikt poza tobą nie jest w stanie jej pomóc. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla niej, to przynajmniej zgódź się ze względu na mnie - mama po raz kolejny, wstawia się za Melanie. A ja nie mam już do tego siły. Wiedziałam, że nie dadzą mi spokoju, dopóki nie ustąpię. Obydwie na zmianę będą na mnie nalegać. Nie dając, ani chwili wytchnienia.

- Postaram się pomóc, ale na pewno nie zorganizuję wszystkiego sama. Tego jest zwyczajnie za dużo. Mel, będziesz musiała, kilkoma rzeczami zająć się sama. Albo znaleźć, jeszcze kogoś do współpracy ze mną - ulegam, jak zawsze. Moja siostra, znowu postawiła na swoim. Zresztą, jak tysiące razy wcześniej. A ja po raz kolejny, poświęcam się dla niej. Choć tym razem, było to dla mnie niezwykle trudne.

Tak było od kiedy tylko się urodziła. Spełniałam jej wszystkie zachcianki i żądania. Oddawałam jej bez żadnej walki i najmniejszego sprzeciwu swoje ulubione zabawki, potem ubrania, kosmetyki. Następnie znajomych, przyjaciół, a na koniec jego.

Miała wszystko, co miało dla mnie, chociażby najmniejszą wartość.

- Dobrze, postaram się w najbliższym czasie, znaleźć kogoś do współpracy z tobą. Porozmawiamy o tym zresztą później, bo teraz jestem umówiona z przyjaciółmi. Do zobaczenia - Melanie żegna się z nami i po prostu wychodzi. Jak, gdyby nigdy nic. Jakbym nie pojawiła się tutaj na jej wyraźne życzenie po ponad roku od swojej ostatniej wizyty. Zamiast zostać z nami, wolała po prostu sobie wyjść. W takich chwilach, trudno było mi uwierzyć, że naprawdę jesteśmy rodzeństwem.

Resztę wieczoru spędzam w towarzystwie rodziców, słuchając o tym, co wydarzyło się w mieście podczas mojej nieobecności. Przysłuchuję się mamie, która prowadzi niekończący się wywód o sukcesach Melanie oraz jej podobno, wspaniałych dokonaniach.

Kiedy wspominam coś o swoich ostatnich, drobnych osiągnięciach. Licząc na choćby, najmniejsze uznanie. Nie osiągam zamierzonego rezultatu. Szczególnie w oczach mamy, przechodzi to bez wielkiego echa. Ostatecznie mnie tym dobija. Mogłabym zdobyć, cholerną nagrodę Pulitzera, a i tak nie przebiłabym wybitnie uzdolnionej Mel. Która w rzeczywistości miała więcej szczęścia niż rozumu. Ale chyba nikt poza mną, tego nie zauważał.

Następnego dnia przed południem, gdy nie mam nic lepszego do zrobienia. Przygotowuję obiad dla naszej rodziny. Chcąc tym samym sprawić im przyjemność i na coś się tutaj przydać. Gdyż przez wypadek mamy, nie często mieli teraz okazję, zjeść ciepły posiłek w domu, wspólnie przy stole. Oczywiście Melanie nawet nie pomyślała o czymś takim. Moja siostra od zawsze uważała, że jest stworzona do wyższych celów. W dodatku z samego rana, gdzieś zniknęła, nikomu nie mówiąc chociażby słowa.

Krojąc warzywa, nieoczekiwanie słyszę dzwonek do drzwi. Rodzice nie mówili, że kogoś się spodziewają. Dlatego zaskoczona wizytą niespodziewanego gościa. Udaję się w stronę wejścia, chcąc dowiedzieć kim on jest.

Otwieram drzwi, stając twarzą w twarz z osobą, której nie chciałam nigdy więcej widzieć. Choć to spotkanie było nieuniknione. Przez sekundę wstrzymuję oddech, gdy nasze spojrzenia się spotykają.

Stephan zupełnie nie zmienił się od momentu, gdy ostatni raz mieliśmy okazję się spotkać. Patrząc na niego, czuję równocześnie ogromną złość, jak i tęsknotę za jego osobą. Którą, jak najszybciej od siebie odrzucam.

Wciąż było mi trudno pogodzić się z tym, że nasza relacja została zniszczona i z dnia na dzień, musiałam wykreślić go ze swojego życia. Nie mogłam jednak, postąpić inaczej. Nie po tym, co zrobił. To było po prostu niewybaczalne.

- Rose? Co ty tutaj robisz? Naprawdę wróciłaś? - jest kompletnie zdezorientowany moją obecnością w tym miejscu. Wygląda na to, że zupełnie się mnie nie spodziewał. Dziwię się temu, ponieważ byłam pewna, że Melanie poinformowała go o mojej wizycie. W końcu miałam im pomóc.

- Stoję, nie widać? Chyba mam prawo, odwiedzić własnych rodziców? Przy okazji gratuluję. Małżeństwo to w końcu bardzo, odważna decyzja. Wszystkiego dobrego na nowej drodze życia, przyjacielu - ostatnie słowo, wypowiadam z jawną ironią. Równocześnie wiedząc, że był dla mnie kimś znaczenie więcej niż tylko przyjacielem.

- Więc już wiesz? Wieści, jak zawsze szybko się rozchodzą - nie wyglądał na ucieszonego tą perspektywą. Powoli przestawałam, cokolwiek z tego wszystkiego rozumieć. Nie widząc u niego żadnych oznak radości z powodu zaplanowanej uroczystości.

- Dziwne, żebym nie wiedziała. Skoro dostałam od was zaproszenie na to niezapomniane wydarzenie. A następnie Melanie poprosiła mnie, abym zorganizowała wam bajkowy ślub i wesele. Obydwoje macie niezły tupet, żeby w ogóle mieć czelność skierować taką prośbę w moją stronę. Ale skoro chcecie, proszę bardzo. Zrobię to, a potem znikniecie obydwoje z mojego życia, raz na zawsze. Od dawna już, nie chcę mieć z wami nic wspólnego - mówię ze złością. Nie potrafiąc być spokojna i obojętna. Przeszłość, zbyt mocno bolała. Zwłaszcza, gdy ponownie znalazłam się w jego obecności.

- Co zrobiła? Przecież to niemożliwe. Przysięgam, że nie miałem o tym pojęcia - wygląda na autentycznie zszokowanego. Ale nie robi to na mnie, większego znaczenia. Nie wiedziałam już, czy w cokolwiek można mu wierzyć.

- Nie interesuje mnie to, czy miałeś z tym coś wspólnego, czy nie. Wyjaśnijcie to sobie między sobą. Przyszedłeś tutaj w jakimś konkretnym celu? Bo mam ważniejsze rzeczy do zrobienia niż pogawędka z tobą - pytam niemiło, chcąc jak najszybciej zakończyć z nim to spotkanie, do którego w ogóle nie byłam przygotowana.

- Chciałbym się zobaczyć z Melanie. Muszę z nią porozmawiać. Jest w domu? - kręcę przecząco głową. Nie mógł, najpierw do niej zadzwonić? Tylko przyszedł tutaj w ciemno.

- Nie ma. Wyszła spotykać się ze znajomymi, chyba narzeczony powinien wiedzieć takie rzeczy o swojej drugiej połówce. Wy w ogóle ze sobą rozmawiacie? - coś mi wyraźnie nie pasowało w ich związku. Nie wiedzieli, co robi ta druga osoba. Spotykali się sporadycznie. A na dodatek, do tej pory ze sobą wspólnie nie zamieszkali. Zastanawiałam się, dlaczego osoby które za niecałe dwa miesiące mają się pobrać. Zachowują się, jakby były kompletnie sobie obce. Równocześnie wiedziałam, że to nie moja sprawa i nie powinno mnie to w ogóle obchodzić. Nie miałam zamiaru, wtrącać się w ich życie. 

- To trochę skomplikowane, zresztą nie ważne. W takim razie, spróbuję skontaktować się z nią później.

- W porządku. Problem rozwiązany - chcę już zamknąć drzwi, ale mi nie pozwala. Przytrzymując je swoją ręką.

- Rose, możemy ze sobą normalnie porozmawiać? Choćby ze względu na łączącą nas przeszłość - próbuje, dotknąć mojej ręki. Ale natychmiast się odsuwam. Nie zaniosłabym, naszego fizycznego kontaktu.

- Nie mamy o czym. Wszystko stało się jasne tamtego dnia. Gdy zobaczyłam was razem. Obydwoje mnie zdradziliście. W życiu bym nie pomyślała, że siostra i osoba, która niby mnie kochała i zapewniała o swojej miłości. Będą zdolni do czegoś takiego - mówię z jawną niechęcią. Czując, że zbiera mi się na płacz.

- Ale przecież to ty pierwsza.. - nie pozwalam mu dokończyć, nie interesowały mnie jego żadne tłumaczenia. Które nie były, nic warte. Dla mnie był to zamknięty temat. On i Melanie byli siebie warci.

- Najlepiej będzie, jak już sobie pójdziesz. Nie chcę z tobą rozmawiać. Nienawidzę cię - zamykam mu drzwi przed nosem, bez dania szansy na najmniejszy protest.

Roztrzęsiona udaję się w pośpiechu z powrotem do kuchni. Zauważając, że coś się przypala. Cały obiad okazuje się do wyrzucenia. Nawet to udało mu się zepsuć. Sprzątając bałagan, jakiego narobiłam. Przestaję panować nad swoimi emocjami i zaczynam głośno płakać, wybiegając do ogrodu. Aby mama, przypadkiem mnie nie usłyszała. Nie chciałam z nią rozmawiać o powodzie mojego smutku, ona i tak by tego nie zrozumiała.

Od samego początku przeczuwałam, że mój powrót skończy się łzami i nieustannym wracaniem do przeszłości. Ale jak zwykle próbowałam, okłamać samą siebie.

Siadam na świetnie znajomej mi huśtawce, a to najboleśniejsze ze wszystkich wspomnień w sekundę, staje mi przed oczami.

Wchodzę zmęczona po długiej podróży do domu. Chcąc, jak najszybciej zobaczyć się z bliskimi.

A następnie spotkać ze Stephanem, który był najgłówniejszym powodem, mojej niezapowiedzianej nikomu wizyty. Strasznie za nim tęskniłam, szczególnie w ostatnich dniach.

W ciągu minionych dwóch miesięcy, mojego pobytu w Londynie. Utwierdzałam się wyłącznie w przekonaniu, że chcę, abyśmy dali sobie szansę i spróbowali być ze sobą.

Podczas pierwszych dni naszej rozłąki, codziennie słyszałam od niego wyznania uczuć i plany, jakie mieliśmy zrealizować tuż po moim powrocie.

Niedawno coś się jednak zmieniło. Gdy przestał właściwie się ze mną kontaktować, tłumacząc nieustannym brakiem czasu. Starałam się go zrozumieć i nie robić mu wyrzutów. Ale coś mi nie pasowało w jego zachowaniu.

Wydawało mi się, że nie był ze mną do końca szczery i nie mówił mi wszystkiego. Obawiałam się, że może ma jakieś problemy, o których mi nie wspominał, aby mnie nie martwić. Dlatego postanowiłam zrobić mu niespodziankę i wykorzystać otrzymane wolne dni, aby po prostu pojawić się w domu. Dzięki czemu, będziemy mogli spędzić trochę czasu razem.

Rozglądam się po domu w poszukiwaniu rodziców i siostry, ale nikogo nie znajduję. Kieruję się więc na górę, wprost do pokoju Melanie, aby sprawdzić czy przypadkiem, jej tam nie ma. Często traciła kontakt z rzeczywistością, słuchając muzyki na słuchawkach. 

Pukam lekko w drzwi od jej pokoju, po czym nie czekając na zaproszenie wchodzę do środka.

- Melanie, to ja. Chciałam wam zrobić wszystkim niespodziankę - mówię od progu z uśmiechem. Za chwilę jednak zamieram, wpatrując się z niedowierzaniem w swoją siostrę i Stephana, których nakryłam w jednoznacznej sytuacji. Namiętnie się całujących i niekompletnie ubranych.

Nie mogłam w to uwierzyć, przecież to było niemożliwe. On nie mógł mi czegoś takiego zrobić. Nie po tym, jak przyznał się w końcu do swoich od dawna skrywanych uczuć i zapewniał, że mnie kocha i na mnie zaczeka.

Mel też wiedziała, że planuję z nim wspólną przyszłość. W końcu jej o tym wspominałam, podczas jednej z naszych rozmów.

Nie mogłam, jednak zakłamać rzeczywistości, której byłam naocznym świadkiem. To działo się naprawdę, a najbliższe mi osoby bez żadnych skrupułów i z premedytacją mnie okłamywały. Wykorzystując moją naiwność w bezwzględny sposób.

- Rose, skąd ty się tutaj wzięłaś? Nie wiesz, że się puka i nie wchodzi do czyjegoś pokoju nieproszona? - moja siostra, pozostaje kompletnie niewzruszona. Jakby nie zrobiła nic złego. Zakłada swoją bluzkę i patrzy na mnie z obojętnością, a wręcz dezaprobatą, jakby była niezadowolona, że w ogóle odważyłam się im przerwać.

- Jak mogliście zrobić mi coś takiego? Dlaczego? Co ja wam takiego zrobiłam? - mówię, łamiącym się głosem. Nadal nie mogąc w to uwierzyć.

Odwracam się w stronę wyjścia, nie chcąc dać im satysfakcji i się przy nich rozpłakać. Nie potrafiłam dłużej ich oglądać.

- Poczekaj. Porozmawiajmy spokojnie, daj mi to wszystko wytłumaczyć. Poza tym, ty chyba także masz mi coś do powiedzenia - na schodach, dogania mnie Stephan. Patrzę na niego z cierpieniem wypisanym na twarzy i szczerą nienawiścią w oczach. Nie rozumiejąc o czym on w ogóle do mnie mówi. 

- Nie chcę tego słuchać. W ogóle nie chcę cię znać. Nie po tym, co zrobiłeś. Na co były te wszystkie obietnice i wyznania? Skoro za moimi plecami, świetnie bawiłeś się z moją siostrą. To koniec wszystkiego. Zostaw mnie w spokoju i zapomnij o moim istnieniu. Powodzenia z Melanie. Jesteście tak samo podli i zakłamani - czuję łzy spływające mi po twarzy. Bez zastanowienia, zbiegam po schodach. Nie reagując na wołania Stephana, ani na kłótnię pomiędzy nim a moją siostrą. Biorę swoją walizkę i opuszczam w pośpiechu dom. Musiałam, jak najszybciej, znaleźć się daleko stąd.

Niewiele pamiętałam z następnych godzin, po tym wydarzeniu. Wiem tylko, że czułam się koszmarnie. Jak jeszcze, nigdy dotąd. Byłam kompletnie załamana. Oszukana, skrzywdzona i ze złamanym sercem. Nie mogąca znieść okropnej prawdy, jaka przez głupi przypadek, wyszła na jaw. Nie mogłam pogodzić się z własną naiwnością i myślą, że jakiś etap w moim życiu, dobiegł właśnie końca. Tego dnia bezpowrotnie straciłam dwie osoby, dla których w przeszłości, byłam gotowa zrobić wszystko.

Spędziłam tamtą noc na lotnisku, czekając na pierwszy, lepszy lot do Londynu. Chciałam, jak najszybciej znaleźć się w Anglii i odciąć od wszystkiego, co miało związek z Melanie i Stephanem. Najchętniej zapomniałabym wtedy, że ktoś taki w ogóle istnieje.

Następne tygodnie były dla mnie, praktycznie nie do zniesienia Musiałam poradzić sobie ze świadomością, że kochałam kogoś, kto nigdy na to nie zasługiwał. Okazało się, że kompletnie nie znałam osoby, której ufałam bardziej niż komukolwiek innemu.

To był najgorszy okres w moim życiu. Jedynie praca, trzymała mnie jakoś w pionie i motywowała do codziennego wstawania z łóżka. Gdyby nie ona, zapewne do reszty bym się rozsypała.

Jakiś czas później, gdy emocje trochę opadły i powoli odzyskiwałam równowagę.

Otrzymałam kolejny cios. Dowiedziałam się od rodziców, że Melanie i Stephan spotykali się regularnie od ponad dwóch tygodni, zanim to wpadłam na pomysł nieplanowanego przyjazdu. Stało więc dla mnie jasne, że nie byłam świadkiem jakiegoś jednorazowego incydentu.

Wszyscy doskonale wiedzieli, że Melanie i Stephan spotykają się w tajemnicy przede mną, ale milczeli. Bezlitośnie mnie okłamując. Licząc, że się nie dowiem albo z uśmiechem to zaakceptuję.

Nie rozumiałam tego i miałam do moich bliskich, olbrzymi żal z tego powodu.

Od tamtej pory wszystko się zmieniło.

Zerwałam całkowity kontakt ze Stephanem. Na początku ignorowałam każdą jego próbę kontaktu ze mną, aż po kilku tygodniach zwyczajnie odpuścił.

Nie widziałam go, aż do dzisiejszego dnia.

Za to z Melanie, widziałam się zaledwie raz, tuż po zakończeniu mojego stażu. Gdy na kilka dni pojawiłam się w domu, aby zabrać resztę swoich rzeczy i przeprowadzić na stałe do Londynu. Przy okazji, dowiadując się, że jest ona w szczęśliwym związku z kimś, kogo wciąż wtedy kochałam.

Mimo wszystko, pogodziłam się z nią, ulegając usilnym naleganiom mamy. Która uważała, że w sumie nic wielkiego się nie stało, skoro nie byłam w oficjalnym związku ze Stephanem. A przecież moja wspaniała siostra, nie miała wpływu na swoje uczucia, które się po prostu pojawiły. Więc jeśli miałam już kogoś winić, to wyłącznie jego.

Nie miałam siły, próbować jej przekonywać, że tym razem to nie była jakaś błahostka, czy głupi żart ze strony Melanie. Tylko coś, co zniszczyło wszystkie moje marzenia i plany.

Dla świętego spokoju, udałam że się z tym pogodziłam i to, co się stało nie ma już dla mnie żadnego znaczenia. Było to największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek wypowiedziałam. Ale dalsze roztrząsanie tego wszystkiego, nie miało najmniejszego sensu. Nikt i tak nie stanąłby po mojej stronie.

Dlatego też, stroniłam od kontaktów z siostrą i rodziną. Nie potrafiąc wrócić z nimi do normalnych relacji.

Kontaktowaliśmy się sporadycznie, aż do ostatniego telefonu Melanie, która za wszelką cenę próbowała mi udowodnić, że we wszystkim jest ode mnie lepsza i zawsze dostaje wszystko, co sobie tylko zażyczy, nawet Stephana. Który niemal od zawsze pozostawał dla niej nieosiągalny, jednakże tylko do czasu.