Rozdział 18

Stojąca naprzeciwko mnie kobieta, wyraźnie nie wie, co ma powiedzieć w odpowiedzi na usłyszane ode mnie, przed kilkoma sekundami wyjaśnienia.

Ogarnia nas niczym nie przerwana cisza, jakby cała okolica, wstrzymała oddech w oczekiwaniu na dalsze wydarzenia. Obydwie nie potrafiłyśmy, odnaleźć się w tej niecodziennej dla nas sytuacji. Będąc kompletnie na nią nie przygotowane.

Po jej wyrazie twarzy, wnioskuję że wstydzi się swojego pochopnego wybuchu, który skierowała przeciwko niewłaściwej osobie. Wyprowadzenie jej przeze mnie z błędu, zupełnie zbiło ją z tropu. Była zdezorientowana, a na dodatek z każdą chwilą, wyglądała na coraz bardziej bezsilną. Jakby nie miała dłużej siły, udawać że świat wcale się jej nie zawalił i bez względu na wszystko sobie poradzi.

Mimo dużej bezpośredniości i niesprawiedliwych oskarżeń, które od niej usłyszałam. Na pewien sposób ją rozumiałam. Jej zachowanie było w pełni usprawiedliwione. Chciała konfrontacji z kimś, kto przyczynił się do jej cierpienia. Dlatego skupiała się wyłącznie na tym, aby dowiedzieć się, czym kierowała się kochanka jej męża. Nie zastanawiając nad jakimikolwiek szczegółami. Doskonale rozumiałam, jak to jest dowiedzieć się o zdradzie kogoś, komu bezgranicznie się ufało i wiązało z nim całą swoją przyszłość. Dzięki temu, potrafiłam wczuć się w jej sytuację i spróbować być dla niej wyrozumiałą.

Przez moją siostrę, całe życie tej kobiety zostało wywrócone. Zapewne wieloletnie małżeństwo zawisło na włosku, a w tym wszystkim, były jeszcze niewinne dzieci. Najbardziej pokrzywdzone w całym tym koszmarze. Nie chciałam nawet myśleć, co poczują gdy ich rodzice, rozpoczną ze sobą prawdopodobnie wielomiesięczną batalię na sali sądowej. W tym przypadku, nie było wręcz mowy o pokojowym rozstaniu. W oczach tej kobiety widziałam, zbyt dużo żalu i nienawiści. Nie było w tym jednak nic dziwnego. Jej mąż dopuścił się czegoś niewybaczalnego, niwecząc w jednej chwili, ich wspólnie przeżyte lata.

Byłam przekonana, że na jej miejscu, także chciałabym spojrzeć prosto w oczy dziewczynie, która odebrałaby mi wieloletnie poczucie stabilności i bezpieczeństwa.

- Naprawdę, bardzo przepraszam za swoje zachowanie. Po prostu w ostatnich dniach, nie myślę racjonalnie. Nie powinnam była, bezpodstawnie rzucać oskarżeń. Nie będąc pewna, czy rozmawiam z właściwą osobą - kręci bezradnie głową. Dostrzegam, że w jej oczach, pojawiają się pierwsze łzy. Wyglądało na to, że zupełnie nie radziła sobie ze świadomością romansu jej męża z młodszą o dobre kilkanaście lat od niej dziewczyną. To wszystko, zwyczajnie nie mieściło mi się w głowie. Wydawało się czymś wprost nierealnym. Wyjętym żywcem z jakiejś telenoweli.

Mogłabym powiedzieć wiele złego o Mel, ale nigdy bym nie przypuszczała, że posunie się do tak niemoralnych czynów.

- Nic się nie stało. Jest pani w trudnej sytuacji i ma prawo nie panować nad emocjami. Poza tym, ja też powinnam przeprosić za moją siostrę. Nie mam pojęcia, dlaczego zrobiła coś tak okropnego - było mi wstyd za Melanie. Co ona w ogóle sobie myślała? Jak mogła dopuścić do tego romansu. W dodatku sama, będąc zaręczona. Za wszelką cenę, dążyła do małżeństwa ze Stephanem, nieustannie oskarżając go o najgorsze rzeczy. Podczas gdy, sama postępowała w sposób naganny i zasługujący na potępienie. Nie chciałam nawet myśleć, jak Stephan zareaguje na wieść, że od jakiegoś już czasu był tak perfidnie oszukiwany. Martwiłam się także o rodziców, dla których ta wiadomość będzie, jak cios prosto w serce. Nie tak nas w końcu wychowywali. Coś takiego, może do reszty ich załamać. W ostatni czasie, mieli i tak wystarczająco dużo zmartwień. Jednak Melanie, postanowiła dorzucić do nich, swój całkiem pokaźny udział.

-Nie przepraszaj za nią. Ona sama świetnie zdaje sobie sprawę z tego, co robi. Nikt inny nie ponosi za jej czyny odpowiedzialności. Tak samo, jak w przypadku mojego męża. Są siebie warci. Pójdę już. W ogóle nie powinnam była tu przychodzić. To i tak nie miało sensu. Mojego małżeństwa, nic nie jest w stanie uratować - ostatnie słowa wypowiada płaczliwym tonem. Praktycznie wybiegając na ulicę. Było mi jej okropnie żal. Wydawała się dobrym człowiekiem, który w żaden sposób, nie zasłużył sobie na coś takiego. Przed chwilą mogłam zobaczyć na własne oczy, jak moja siostra zniszczyła życie kolejnej niewinnej osobie.

Wracam do środka. Zupełnie rozbita i z ogromnym mętlikiem w głowie. Czegoś takiego, nie spodziewałam się nawet w najgorszych koszmarach. Nie miałam pojęcia, co teraz będzie. Wszystko w jednej sekundzie, skomplikowało się po prostu do granic możliwości. Kolejne osoby, zostały wplątane w pozbawioną większego sensu grę Melanie. Swoimi nieprzemyślanymi decyzjami, krzywdziła innych i skazywała na ogromne cierpienie postronne osoby. Była skończoną egoistką, która martwiła się wyłącznie o swoją osobę.

Sięgam po swój telefon, wybierając raz po raz numer siostry. Jednak każda moja próba kontaktu z nią, zostaje zignorowana. Byłam pewna, że robi to specjalnie. W końcu nigdy, nie rozstawała się ze swoim telefonem, nieustannie z niego korzystając. Po kolejnej bezskutecznej próbie, daję sobie zwyczajnie spokój. Uznając, że nie ma to najmniejszego sensu. 

Nie pozostawało mi więc, nic innego niż cierpliwie na nią tutaj poczekać. Z nadzieją, że niedługo raczy się pojawić. Musiałam z nią wszystko wyjaśnić. Miałam dość kłamstw i niedomówień z jej strony. Chciałam poznać całą prawdę, choćby była ona czymś nie do zaakceptowania dla większości żyjących ludzi.

Siedzę przy kuchennym stole, trzymając w drżących z nerwów dłoniach, drugi już kubek kawy. Gdy słyszę głośny odgłos, zamykania drzwi wejściowych. Bez większego zastanowienia, udaję się w ich kierunku. Stając twarzą w twarz z niczego nieświadomą Melanie. Która dość zaskakująco, jak dla mnie. Znajdowała się w dość kiepskim nastroju. W ostatnich dniach, często nie dopisywał jej humor i wyglądała na przygnębioną. Jakby coś ją gnębiło. Coś z czym nie potrafiła sobie sama poradzić. 

- Rose, co ty tutaj robisz? Nie powinnaś być u mamy w szpitalu? - zastanawia się, wyraźnie zaskoczona moją obecnością w domu.

- Może i powinnam, ale dzięki tobie nie mogę. Musimy porozmawiać - mówię poważnym tonem głosu, ale nie robi on na niej większego wrażenia.

- Nie mam czasu, ani ochoty na żadne pogawędki z tobą. Od dawna nie mamy o czym ze sobą rozmawiać. Poza tym, za chwilę ponownie wychodzę - patrzy na mnie z obojętnością, próbując wyminąć i zniknąć na górze, zapewne w swoim pokoju.

- Śpieszysz się tak na spotkanie z Florianem? - pytam z szokującą ją bezpośredniością. Sprawiając, że zatrzymuje się niczym zaklęta w jednym miejscu.

- Nie mam pojęcia, o kim mówisz - próbuje udawać i gra na zwłokę. Ale nie zamierzam jej w żadnym wypadku odpuścić. Miałam dość wiecznego pobłażania jej osobie. 

- Daj spokój. Możesz przestać udawać, bo i tak na nic ci się to nie zda. Wiem o wszystkim. O waszym romansie, jego rodzinie i o tym, że jest twoim wykładowcą. Jego żona, raczyła mnie o tym dziś, dość dobitnie poinformować. W co ty się w ogóle wpakowałaś? Myślałam, że jesteś dużo rozsądniejsza - odwraca się z wypisanym na twarzy szokiem w moim kierunku. Wyraźnie przerażona z powodu odkrycia przeze mnie prawdy. Zupełnie się tego nie spodziewała. Żyjąc w przekonaniu, że ten sekret, nigdy nie ujrzy światła dziennego. 

- Rose, błagam cię. Nie mów o tym nikomu. To już skończone. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Jeśli to się stanie, będę skończona. Wszyscy się ode mnie odwrócą - kręcę z niedowierzaniem głową, że ma w ogóle odwagę, prosić mnie o takie rzeczy. Po tym wszystkim, co mi zrobiła.

- Nie obawiaj się, nie zrobię tego. Ponieważ sama powiesz o wszystkim Stephanowi i to jeszcze dziś, a potem rodzicom, gdy mama poczuje się lepiej. Teraz nie ma nawet o tym mowy, ze względu na jej stan. Dosyć tych kłamstw i życia w iluzji. Udawania, że wszystko jest w porządku, rozumiesz? I tak trwało to, zbyt długo - pozostaję niewzruszona na jej błagania i proszącą minę. Za nic, nie mogłabym zataić prawdy przed bliskimi i pozwolić, aby Melanie, nadal ich tak perfidnie okłamywała. Pozbawiam tym samym, moją siostrę ostatnich złudzeń, że uda się jej uniknąć odpowiedzialności za swój romans.

- Mama o wszystkim już wie. Dowiedziała się przypadkiem tamtego ranka, gdy dostała zawału. Usłyszała moją rozmowę z Florianem i ogromnie się zdenerwowała. Być może, to właśnie ta wiadomość, spowodowała załamanie jej zdrowia. Wiesz, jak trudno jest żyć ze świadomością, że przyczyniłaś się do walki o życie swojej matki? To dlatego, nie potrafiłam być przy niej. Nie mogłam znieść poczucia winy i wyrzutów sumienia. A to wszystko przez ciebie. Gdybyś pogodziła się z przeszłością i przestała ją roztrząsać. Mama nadal, byłaby po mojej stronie i mogłabym jej spokojnie wszystko wytłumaczyć. Nie przyjęłaby się tak tym wszystkim. Łatwo ci jest mnie oceniać, ale tak naprawdę nie masz o niczym pojęcia. Nie wiesz, jak to jest być mną. Nie masz pojęcia, dlaczego czasami postępuje tak, a nie inaczej - zaczyna płakać, przestając nad sobą panować. Po raz pierwszy od dawna, jej maska pozorów spada. Ukazując pogubioną i bezbronną dziewczynę. Nie potrafię jej jednak współczuć. Szczególnie, gdy dociera do mnie sens jej słów. Nie mogłam pogodzić się z tym, że mogła przyczynić się do ostatniego nieszczęścia, które spotkało naszą mamę. Zaczynałam się też domyślać, co takiego chciała mi wczoraj powiedzieć nasza rodzicielka. Ktoś zdążył ją jednak uprzedzić.

- Dlaczego, Melanie? Dlaczego wplątałaś się w ten niemający od samego początku sensu romans? Wiedząc, że wyrządzi on tyle krzywd innym osobom - próbuję dowiedzieć się, czym się kierowała. Co ją do tego skłoniło? Miała przecież wszystko. Od niepamiętnych czasów, nie mogła opędzić się od tłumu wielbicieli. W dodatku, przez prawie cały ten czas, była w związku z kimś, kogo w podły i egoistyczny sposób mi odebrała.

- Dlaczego? Bo po prostu się zakochałam i po raz pierwszy, chciałam doświadczyć prawdziwego smaku miłości. Poczuć się przez kogoś kochaną i uwielbianą. Myślałam, że to w końcu ten właściwy. Któremu na mnie zależy. Ale kilka dni temu, boleśnie się rozczarowałam, gdy nakryłam go z inną dziewczyną z mojego roku. Okazał się taki sam, jak wszyscy przed nim. Służyłam mu wyłącznie do zabawy. Wszystko skończyło się, jak zawsze. Dlaczego nikt nie może mnie szczerze pokochać? Dlaczego nie mogę znaleźć kogoś, kto naprawdę mnie uszczęśliwi? - pyta zrozpaczona. Jednak ja milczę, nie umiejąc odnaleźć w sobie współczucia dla własnej siostry. Choć przez jedną sekundę, bardo tego chciałam. Była w końcu moją rodziną. Szybko jednak przypominam sobie, wszystkie przepłakane przeze mnie wieczory i bezsenne nocy, które mi zafundowała. Każde kłamstwo i zadane mi przez to cierpienie, jakich dopuściła się przez te wszystkie lata. 

- Poznałam Floriana przypadkiem w bibliotece, podczas nauki do jednego z egzaminów. Szukaliśmy tej samej książki. Wtedy dowiedziałam się, że jest jednym z nowych wykładowców na uczelni. Bardzo szybko, złapaliśmy ze sobą świetny kontakt i zaczęliśmy się spotykać. Na początku wyłącznie, aby podyskutować o nauce. Wymienić się uwagami, czy aby pomógł mi wyjaśnić jakąś kwestię, której nie rozumiałam. Ale z czasem, przerodziło się to w coś dużo poważniejszego. Florian był moim ideałem mężczyzny. Wykształcony, inteligentny, szarmancki, czuły. Potrafiący zadbać o kobietę i sprawić, aby poczuła się wyjątkowo. Nie przeszkadzała mi nasza różnica wieku, a nawet imponowała. Był taki dojrzały, zupełnie inny od moich często jeszcze niedojrzałych znajomych. Dał mi to wszystko, czego inni nie potrafili. Adorował mnie, zdobywał, podziwiał. Nie mogłam chcieć niczego więcej. Przy nim na nowo odżyłam i poczułam się szczęśliwa. Miał tylko jedną wadę. Nie mogłam mieć go na wyłączność. Od samego początku, zaznaczył że nie odejdzie od żony, bo ma zbyt wiele do stracenia. Przestałam więc na zostanie tą drugą, bo zbyt mocno go kochałam, aby pozwolić mu odejść. Okazało się jednak, że to nie jedyny powód, dla którego nie zamierzał nigdy związać się ze mną na poważnie. On zwyczajnie mnie nie kochał, szukał tylko odskoczni od monotonnego małżeńskiego życia. Byłam dla niego wyłącznie, kolejną niezobowiązującą przygodą - gorzki szloch Melanie, rozbrzmiewa w całym domu. Odbijając się echem od ścian. Rozmazany tusz, spływa jej po policzkach. Zostawiając widoczne ślady. W przypływie, głęboko uśpionych we mnie siostrzanych uczuć. Podchodzę do niej i zwyczajnie przytulam, po raz pierwszy od kilku dobrych lat. Czekając cierpliwie, aż się uspokoi i będziemy mogły kontynuować rozmowę. Gdzieś w bardzo odlegych zakamarkach mojego umysłu, zaczynało mi być jej szkoda. Została okrutnie wykorzystana i potraktowana, jakby była zwykłą rzeczą. Zaczynałam nienawidzić tego, nadal praktycznie nieznajomego mi mężczyznę. 

- Nie rozumiem tylko jednego. Skoro kochałaś Floriana, dlaczego nie zostawiłaś w spokoju Stephana? On sobie niczym nie zasłużył na bycie przez ciebie okłamywanym - gdy odsuwa się ode mnie. Uspokojona na tyle, aby ponownie móc mówić. Postanawiam poznać kolejne, niezrozumiałe dla mnie fakty.

- Chciałam to zrobić. Nawet się już na dobre rozstaliśmy. Nie widziałam, żadnego sensu w dalszym trwaniu naszego związku. Męczyliśmy się wyłącznie ze sobą. Już wtedy wiedziałam, że on nigdy nie będzie w stanie mnie pokochać, bo nie uda się mu o tobie zapomnieć. Zresztą dla mnie także, zaczynał coraz mniej znaczyć. W końcu oddałam swoje serce Florianowi. Pozwoliłam więc mu odejść i ułożyć sobie życie. Zamierzałam nawet z czasem, przyznać się do kłamstw z przeszłości, przez które ze sobą zerwaliście. Coraz częściej tego żałowałam i chciałam w jakiś sposób, przynajmniej spróbować to naprawić. Ale kilka dni po naszym rozstaniu, dowiedziałam się, że jestem w ciąży. To był dla mnie szok. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Nie planowałam tego. Jakby tego było mało, Florian nie chciał nawet słyszeć o mojej ciąży. Twierdząc, że to nie jego problem. Od tamtej pory, zaczęło się między nami wszystko psuć - nie mogłam uwierzyć, że okazał się on, aż tak bezwzględnym człowiekiem. Zupełnie nieodpowiedzialnym. Postąpił, jak zwykły tchórz i prostak.

- Więc postanowiłaś, wmówić dziecko Stephanowi? Wiedząc, że na pewno weźmie za nie odpowiedzialność. Nie chcąc tym samym, zostać samotną matką - przerywam jej, przewidując możliwe zakończenie tej opowieści.

- Mylisz się. Wiem, że byłby ci na rękę taki scenariusz. Ale niestety, muszę cię rozczarować. Tak naprawdę nie wiem, który z nich jest ojcem. Ojcostwa żadnego z nich, nie mogę wykluczyć. Do tego potrzebne będą badania, których Stephan na pewno zażąda, gdy tylko się o wszystkim dowie. Każdego dnia modlę się jednak, aby to on okazał się ojcem mojego dziecka. Wtedy przynajmniej będę spokojna, że niczego mu nie zabraknie. Bez względu na to, jak potoczy się nasza dalsza relacja. Chciałam tego ślubu, aby zapewnić dziecku, choć odrobinę poczucia stabilności i szczęśliwego dzieciństwa. Robiłam to wszystko dla niego. Ja naprawdę nie jestem, aż takim potworem za jakiego mnie uważasz - determinacja w głosie Melanie jest porażająca. Miałam wrażenie, że naprawdę kochała dziecko, które się w niej rozwija i chciała dla niego, jak najlepiej. Wyglądało to tak, jakby liczyło się dla niej tylko jego dobro.

Gdy chcę już zakończyć tą emocjonującą rozmowę. Zauważam spory grymas bólu na jej twarzy. W dodatku po chwili, łapie się delikatnie za brzuch. Zaczynałam się obawiać, że silny stres, jakiego dziś doświadczyła. Źle wpłynął na dziecko.

- Melanie, wszystko w porządku? - pytam zmartwiona. Nie chciałam, aby ta bezbronna istotka, poniosła jakiekolwiek konsekwencje błędów dorosłych.

- To tylko niewielki skurcz. Zaraz mi przejdzie - odpowiada, krzywiąc się coraz mocniej z bólu.

- Musisz się położyć. Chodź, pomogę ci - wspólnie pokonujemy schody, prowadzące na piętro. Następnie zaprowadzam ją do pokoju, pomagając wygodnie ułożyć się na łóżku. Mając nadzieję, że za moment jej stan się unormuje i nie będzie wymagana wizyta lekarza. 

Siadam obok niej, starając się znaleźć jakieś rozwiązanie tej wyjątkowo pogmatwanej sytuacji w jakiej mimowolnie się znalazłam. Jednak żadne racjonalne wyjście, nie przychodziło mi do głowy. 

- Wiesz, że to właśnie Stephana najbardziej ci zawsze zazdrościłam? Tej miłości, jaką cię obdarzył. Czy chociażby tego, w jaki sposób na ciebie patrzy. Od niepamiętnych czasów był gotów, zrobić dla ciebie wszystko. Pomyślałam więc, że gdy ci go odbiorę. To moją osobę, obdarzy tym wszystkim, co było przeznaczone dla ciebie. Ogromnie się pomyliłam. Nikogo nie da się zmusić do miłości. Teraz przyjdzie mi za wszystko zapłacić. Prędzej, czy później do siebie wrócicie, a ja zostanę sama - Melanie przerywa milczenie, jakie między nami zapanowało. Wyraźnie jej bóle ustąpiły, ponieważ znów mówiła do mnie normalnym głosem. 

- Naprawdę czegokolwiek mi zazdrościłaś? - nie dowierzam. W końcu to ona od zawsze była tą ładniejszą, popularniejszą, czy mądrzejszą. To ja, zawsze czułam się od niej gorsza.

- Było tysiące takich rzeczy. Zazdrościłam ci szczerych i prawdziwych przyjaciół, na których zawsze mogłaś liczyć. Uporu w spełnianiu założonych sobie celów, czy chociażby tej dobroci, jaką od zawsze w sobie posiadałaś. Ja nigdy nie potrafiłam, poświęcać się dla dobra innych. Postępując w setkach przypadków egoistycznie, czym odpychałam od siebie normalne osoby. Wszystkie moje przyjaźnie od zawsze były oparte na kłamstwach i wzajemnej rywalizacji. Nigdy nie miałam obok siebie,  kogoś komu mogłam w pełni zaufać. To chyba przez tą zazdrość, zaczęłam cię stopniowo nienawidzić. Nie mogłam znieść tego, że z łatwością zdobywasz wszystko, co dla mnie, nigdy nie będzie osiągalne - Melanie po raz pierwszy w życiu, przyznaje się do swoich słabości. Przestaje grać idealną i radząca sobie ze wszystkim dziewczynę. Myślącą, że może mieć wszystko, co sobie tylko zażyczy.

- Zadzwonię do Stephana i poproszę, aby tu przyszedł. Jestem pewna, że tym razem znienawidzi mnie na zawsze. Czas jednak do wszystkiego się mu przyznać. Wolę mieć to już za sobą - popieram jej zdanie w tej kwestii. Wystarczająco długo żyli w kłamstwie. 

- W takim razie, pojadę odwiedzić mamę. Powinniście wyjaśnić sobie wszystko w cztery oczy - opuszczam jej pokój, a niedługo potem też dom. Mając nadzieję, że Melanie tym razem, dotrzyma słowa i nie będzie próbowała niczego kombinować. Aby po raz kolejny, ugrać coś dla siebie. Wydawała się być pogodzona z możliwymi konsekwencjami swoich wyborów. Liczyłam więc, że chociaż raz, przyzna się w pełni do swoich błędów. 

Pokonuję drogę, dzielącą mnie od szpitala. Z poczuciem, że przed nami wszystkimi, wciąż bardzo daleka droga do poukładania swojego życia. Wciąż wiele kwestii, pozostawało niewyśnionych. Czułam się w tym wszystkim zagubiona. Posiadałam w sobie, ogromnie dużo sprzecznych uczyć. Nie wiedziałam, jak się zachować w obecnej sytuacji i co postanowić, odnośnie swojej dalszej przyszłości. Choć powinnam się cieszyć, że do ślubu Melanie i Stephana prawdopodobnie nie dojdzie. Zwyczajnie tego nie potrafiłam, ponieważ wiedziałam ile będzie go kosztowało poznanie prawdy, skrywanej przez Mel. Na jakiś sposób, także jej było mi żal. Choć wyrządziła wiele krzywd, nadal była bliską mi osobą i nie potrafiłam, cieszyć się z jej nieszczęścia.

Jakby tego było mało. Wciąż miałam przed sobą do podjęcia decyzję, co dalej z Erickiem i naszym związkiem. Wiedziałam, że musiałam jak najszybciej rozwiązać tą kwestię i przestać go trzymać w niepewności. Może ostatnio, nie było między nami najlepiej, ale mając na uwadze ile dobrego, zrobił dla mnie w ciągu kilku wcześniejszych tygodni. Zwyczajnie nie zasłużył sobie na takie traktowanie. Musiałam mu w końcu, jasno powiedzieć na czym stoi. 

Kilka następnych godzin, spędzam w towarzystwie mamy. Starając się, jak najmniej myśleć o rewelacjach poranka. Zapewniam ją przy okazji, że nie mam jej za złe, iż nie powiedziała mi od razu o romansie Melanie. Rozumiałam jej wahanie i niepewność, jak powinna ostatecznie postąpić. Jakby do tego nie podchodzić, obydwie byłyśmy jej córkami, co stawiało ją w dość niezręcznym położeniu.

Późnym popołudniem, wpatruję się w szpitalne okno. Zastanawiając, jak Stephan zareagował na wyznanie Melanie. Miałam nadzieję, że jakoś się trzymał i nie wpadł na jakiś głupi pomysł, aby odreagować wszystko, czego się od niej dowiedział. Doskonale go znałam i widziałam, że nie znosił być okłamywanym. Zwłaszcza przez bliskie mu osoby. Dlatego, jeszcze mocniej się o niego martwiłam. Kilkanaście już razy sprawdzałam, czy nie próbował się ze mną skontaktować, ale mój telefon milczał. Powodując u mnie, coraz większą nerwowość.

- Rose, jedź do niego. Przecież wiem, że tego chcesz - słowa wypowiedziane przez mamę, wyrywają mnie z głębokiego zamyślenia.

- O czym ty mówisz? - pytam, nie do końca rozumiejąc, co miała na myśli.

- O Stephanie. Doskonale wiem, że się o niego martwisz. Masz to wypisane na twarzy. Powinnaś być teraz przy nim. Na pewno cię potrzebuje. Nikt inny, przecież go lepiej nie rozumie niż ty. Mimo że nigdy nie kochał Melanie, nie wierzę w to, że nie poczuł się zraniony. To zwyczajnie niemożliwe. Zbyt wiele ich łączyło, aby przejść obojętnie obok tego, co zrobiła - słucham z dużym skupieniem rady, której mi udziela. W pełni się z nią zgadzając.

- Masz rację. Powinnam spróbować go wspierać i jakoś pocieszyć. On na pewno, zrobiłby dla mnie to samo. Zresztą już to zrobił. Był przy mnie cały czas, gdy czekaliśmy na poprawę twojego stanu zdrowia - zbieram się w pośpiechu do wyjścia. Uprzednio żegnając się z mamą. Wiedząc, że tata za chwilę kończył pracę i przyjdzie ją odwiedzić. Jego reakcji na wieść o romansie jego młodszej córki, także się obawiałam. Już wcześniej, był bardzo rozczarowany jej postawą. 

Stoję przed znanym mi, niemal na pamięć domem Stephana. Czekając, aż ktoś zaprosi mnie do środka. Chciałam się z nim, jak najszybciej zobaczyć. Nie mogąc dłużej znieść niewiedzy, co się z nim działo. 

- Rose, jak dobrze, że jesteś. Spadłaś mi chyba z nieba. Może tobie się uda, porozumieć z moim synem. Kilka godzin temu, wpadł do domu niczym tornado i zamknął się u siebie. Niczym obrażony nastolatek. Zupełnie na nic nie reaguje i nic do niego nie dociera - słyszę zdezorientowanie w głosie jego mamy, która nadal pozostawała nieświadoma nowych faktów, odnośnie podwójnego życia mojej siostry. Niestety jej słowa, nie napawały mnie optymizmem. Wyglądało na to, że było gorzej niż myślałam.

- W takim razie, pójdę do niego. Za nim, naprawdę ciężkie przedpołudnie. Mogę? - nie wdaję się w większe szczegóły. Uznając, że to nie ode mnie, powinna dowiedzieć się prawdy.

- Oczywiście, że tak. Nie musisz nawet pytać. Wiesz, że zawsze jesteś tu mile widziana - posyła w moją stronę delikatny uśmiech, który odwzajemniam. Niemal od zawsze, miałam świetny kontakt z moją rozmówczynią. Traktowałam ją prawie, jak członka rodziny.

Pukam niepewnie do drzwi, prowadzących do pokoju Stephana. Czekając na zaproszenie z jego strony. Gdy się go jednak nie doczekuje, mimo ponowienia mojej czynności. Naciskam delikatnie na klamkę, przekraczając próg pomieszczenia.

- Mogę wejść? - pytam cicho. Patrząc na niego od razu zauważam, że błądzi myślami daleko stąd. Dopiero po chwili, zwracając na mnie uwagę. Kompletnie zaskoczony moją obecnością.

- Jeśli, chcesz - odpowiada z obojętnością. Był okropnie przybity. Nie było mi łatwo na to patrzeć.

- Wiem, że pewnie fatalnie się czujesz i żadne słowa tego nie zmienią. Ale pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć - zapewniam go. Następnie siadam przy nim, kładąc swoją dłoń na jego. Stephan jednak, zupełnie nie reaguje na ten gest. Wpatrując się pustym spojrzeniem w ścianę.

- Mam wrażenie, że gram w jakimś kiepskim filmie. Przecież to jest wprost nierealne. W jednej chwili dowiaduję się, że być może wcale nie zostanę ojcem. A przez ostatnie miesiące, a nawet lata, żyłem w jednym wielkim kłamstwie. Melanie najpierw przyczyniła się do zniszczenia szansy na nasz związek, a teraz okazało się że mnie zdradzała i nawet nie wie z kim jest w ciąży. Dla mnie to zdecydowanie za wiele. Nigdy jej tego wszystkiego nie wybaczę - odzywa się w końcu, gdy tracę na to nadzieję. Wiedziałam, że cierpi. A najgorsza była świadomość, że nie mogę nic zrobić, aby przynieść mu ukojenie. Tą mógł przynieść jedynie czas.

- Teraz to wszystko, wydaje się czymś nie do zaakceptowania i wytłumaczenia. Jednak za jakiś czas, spojrzysz na to z innej perspektywy i spróbujesz się z tym pogodzić – wiedziałam z własnego doświadczenia, że po pewnym czasie, gdy emocje opadną, łatwiej jest się pogodzić z niesprawiedliwością i przykrymi doświadczeniami.

- Mam się pogodzić z tym, że Melanie skutecznie udało się zniszczyć mi życie i odebrać wszystko, co było dla mnie najważniejsze? To raczej niemożliwe. Dlaczego ona, aż tak się na mnie uwzięła? – odpowiada z jawnym zniechęceniem na moje wcześniejsze słowa. 

- Jednak, chyba nie wszystko udało się jej zniszczyć. W końcu jestem tu z tobą - próbuję go pocieszyć, choć w minimalnym stopniu.

- Rose, może to nie jest do tego odpowiedni moment. Ale muszę po prostu to wiedzieć. Aby móc zacząć, układać na nowo swoje rozsypane życie. Co zrobisz, jeśli okaże się, że to jednak ze mną Melanie jest w ciąży? Dasz mi szansę na odbudowanie naszej relacji, czy okaże się to dla ciebie, czymś nie do pogodzenia? - spogląda na mnie z wyczekiwaniem. Wiedząc, że od mojej odpowiedzi wiele zależy. Zastanawiam się nad nią tylko przez chwilę, będąc jej stuprocentowo pewna. Choć jeszcze wczoraj, targały mną spore wątpliwości. Po tym wszystkim, co dziś się stało. Zwyczajnie zniknęły, upewniając mnie w tym, że to jedyna słuszna decyzja, jaką mogłam podjąć.

- Wyniki tych badań, nie mają już dla mnie znaczenia. Bez względu na to, co wykażą. Chcę, abyśmy jeszcze raz spróbowali - odpowiadam bez żadnego wahania. Patrząc wprost w jego oczy. Jeszcze do niedawna, byłam pewna że to jego dziecko, ale nawrt mimo tego, nie udało mi się o nim zapomnieć. Zrozumiałam więc, że tak naprawdę posiadanie przez niego potomstwa, nie może mieć decydującego wpływu na to, czy ponownie będziemy razem. 

- Naprawdę? Nie masz nawet pojęcia, ile razy marzyłem, aby usłyszeć od ciebie te słowa - uśmiecham się delikatnie, słysząc że odzyskał choć cząstkę optymizmu i entuzjazmu w swoim głosie. 

- Potrzebuję tylko trochę czasu, aby wszystko sobie poukładać i na spokojnie przemyśleć. Ostatnio, zbyt wiele się wydarzyło i nie chcę się z niczym śpieszyć. A przede wszystkim, rozpoczynać naszego związku w momencie, gdy nie pozamykaliśmy starych. Moje życie w głównej mierze, toczy się teraz w Londynie. To z nim wiązałam swoją przyszłość. Dlatego będę musiała do niego na jakiś czas wrócić. Zastanowić się, co z moją pracą i innymi dość istotnymi sprawami, aby móc je pozamykać. W dodatku, muszę wyjaśnić sobie ostatecznie wszystko z Erickiem. Ty także, masz kilka spraw do rozwiązania. Kwestie ślubu, badań DNA, ewentualnej próby porozumienia się z Mel. Przed nami, jeszcze długa droga do zamknięcia, pewnego etapu w naszym życiu. Bez którego, nie możliwa jest nasza wspólna przyszłość - wolałam zacząć wszystko z czystą kartą i raz na zawsze, odgrodzić teraźniejszość od przeszłości. To był jedyny sposób, aby mogło się nam udać. Liczyłam się z tym, że będę musiała poświęcić wiele rzeczy, aby nasz związek mógł zaistnieć. Byłam na to jednak gotowa. Możliwość zaznania szczęścia u boku Stephana, była warta każdej ceny.

- Poczekam na ciebie, ile tylko trzeba. Obiecaj mi tylko, że wrócisz - przypominam sobie, że kiedyś już poprosił mnie o to samo. Wtedy nie udało mi się zrealizować tej obietnicy.

- Obiecuję i tym razem dotrzymam słowa - przytulam się mocno do niego. Przypominając przy okazji o ostatniej propozycji mojego przełożonego, która nigdy nie była, bardziej kusząca niż w tym momencie.

Do późnych godzin nocnych, spędzamy ze Stephanem czas tylko we dwoje. Jak za dawnych czasów, gdy nie potrzebowaliśmy nikogo innego poza sobą. Od zawsze, najlepiej czuliśmy się w swoim towarzystwie, doskonale rozumiejąc siebie nawzajem. Do tego stopnia, że w dzieciństwie, często jedno z nas kończyło wypowiedź drugiego, ku przerażeniu innych dzieci. Które uważały, że porozumiewamy się ze sobą w myślach. Często dlatego stroniły od nas, ale nam to nie przeszkadzało, bo nadal mieliśmy siebie i nie potrzebowaliśmy nikogo innego. 

Rozmawiamy o wielu rzeczach, dotyczących naszej wspólnej przyszłości. Nadajemy jej delikatne zarysy, które pewnie nie raz i nie dwa ulegną znacznej metamorfozie. Robię jednak wszystko, aby odciągnąć myśli Stephana od dzisiejszego wyznania Mel i na jakiś sposób, poprawić mu humor. Co powoli, zaczyna odnosić rezultaty. 

- Zrobiło się strasznie późno, powinnam się zbierać - mówię, gdy za oknami dawno zapadła ciemność, a niebo świeci się tysiącem gwiazd.

- Przecież możesz zostać tutaj - proponuje, a ja nie widzę przeszkód, aby na to przystać.

- Skoro tak, to z przyjemnością zostanę. Przy okazji przekonam się, czy nadal masz tak wygodne łóżko, jak kiedyś - kładę się na nie ze śmiechem. Za chwilę, znajdując się w silnych objęciach Stephana, które od zawsze były dla mnie najbezpieczniejszym miejscem na świecie.

- Zaraz możemy to sprawdzić - całuje mnie zachęcająco, ale studzę jego zapał, gdy zaczyna schodzić swoimi ustami na moją szyję

- Nawet o tym nie myśl. Twoja mama, znajduje się za ścianą - upominam go. Odsuwając się lekko. Ku jego niezadowoleniu, które wywołuje u mnie poczucie robawienia. 

- To już kolejny argument, za jak najszybszym znalezieniem dla nas jakiegoś mieszkania. W innym przypadku, nie będziemy mieli, nawet grama prywatności - odpowiada mi z pełnym przekonaniem, ponownie do siebie przytulając.

- Zdaję się w tej kwestii na ciebie. Przynajmniej się na czymś skupisz, podczas mojego pobytu w Londynie - najchętniej wcale bym tam nie wracała, ale wiedziałam że było to, zwyczajnie niemożliwe.

- Kiedy masz zamiar tam wrócić? - chce poznać moje plany, dotyczące wyjazdu.

- Jak tylko wypiszą mamę ze szpitala. Być może za jakiś tydzień, będzie to już możliwe - przypuszczam na podstawie, ostatnich rozmów z jej lekarzem.

- Przynajmniej mamy, jeszcze kilka dni dla siebie – próbuje się pocieszyć.

- Postaram się niczego nie przeciągać i jak najszybciej załatwić, ale to nadal może trochę potrwać. Musimy cierpliwie to przeczekać – miałam tylko nadzieję, że nasza kolejna rozłąka nie skończy się, jak poprzednia. Która praktycznie, wszystko zniszczyła.

- Kocham cię, Rosie - słyszę, gdy prawie zasypiam. Nie potrafię powstrzymać uśmiechu, a uczucie radości rozlewa się po całym moim wnętrzu. Uwielbiałam słyszeć te słowa z jego ust.

- Ja też cię kocham, Stephan. Jak nikogo innego - odpowiadam, upewniając go w moich uczuciach. Które miałam nadzieję, że pozwolą nam przezwyciężyć wszystkie przeciwności, jakie staną na naszej drodze do szczęścia.