Rozdział 15

Wczesnym rankiem, kiedy strach i silne zdenerwowanie, którego za nic nie mogłam się pozbyć. Nie pozwalają mi dłużej spać. Staram się uporządkować mętlik panujący w mojej głowie.

Byłam kompletnie zagubiona i bezsilna. Nie potrafiłam, odnaleźć się w obecnej sytuacji, nie będąc na nią zupełnie przygotowana. Nadal miałam wrażenie, że to zły sen, z którego za chwilę się obudzę i wszystko będzie znowu dobrze.

Nie mogłam znieść myśli, że nie mam żadnego wpływu na to, co się wydarzy w niedalekiej przyszłości i nic w kwestii zdrowia mamy, nie jest zależne ode mnie. Pozostało mi tylko bezczynne i nie mające końca czekanie, które było w tym wszystkim najgorsze.

Strach o każdą sekundę, minutę, czy godzinę, które mogły okazać się, decydujące dla całej naszej rodziny.

Przemywam twarz zimną wodą. Spoglądając na swoje odbicie w łazienkowym lusterku. Mój niezbyt zachęcający wygląd, idealnie odzwierciedlał nastrój i samopoczucie dzisiejszego poranka. Nie miałam nawet siły, aby spróbować jakoś zamaskować ślady ciągłego płaczu i niewyspania. Byłam o krok od załamania, choć wiedziałam że muszę być silna i jakoś przetrwać nadchodzące dni. Rozpacz i pretensje do losu, na nic się mi przecież w tym momencie nie zdadzą. Łatwiej było jednak powiedzieć niż zrobić.

Przed wyjściem z hotelu z zamiarem pójścia do szpitala. Wiedząc, że tata pewnie już na mnie czeka. Zupełnie wykończony, czuwaniem przez całą noc przy mamie. Po raz kolejny bezskutecznie próbuję, dodzwonić się do Ericka. Coraz mocniej zniechęcona i zirytowana brakiem, jakiegokolwiek większego zainteresowania z jego strony.

Za trzecim razem, daję sobie spokój z próbą skontaktowania się z moim chłopakiem. Nie miałam zamiaru, marnować więcej czasu na wsłuchiwanie się w sygnały oczekującego połączenia.

Z westchnieniem niezadowolenia. Wkładam telefon do torebki i opuszczam zajmowany przez siebie pokój. Kierując się w stronę wyjścia z hotelu, wprost na jeden z wyjątkowo ciepłych i słonecznych w ostatnim czasie dni. Pokonując niedługą drogę, dzielącą mnie od szpitala. Zaczynałam odczuwać, delikatne uczucie żalu i poczucie niezrozumienia ze strony Ericka.

Wtedy, kiedy najbardziej go potrzebowałam, jak na ironię losu jego przy mnie nie było. Choć starałam się być wyrozumiała nie do końca, umiałam to zrozumieć.

Tysiące razy zarzekał się, że mogą zawsze na niego liczyć, a kiedy naprawdę potrzebowałam jego wsparcia, okazało się że była to tylko obietnica bez pokrycia. 

Od kilku dni, przebywał na dwutygodniowym szkoleniu, mającym przygotować go do pracy w Anglii i zaznajomić z tamtejszym rynkiem usług bankowych. Rozumiałam, że dla niego było to bardzo ważne i chciał, jak najszybciej załatwić wszystkie formalności związane z przeprowadzką do Londynu.

Ale po tym, co stało się wczoraj. Byłam przekonana, że postara się, jak najszybciej wrócić i być ze mną w tych wyjątkowo trudnych dla mnie chwilach, otaczając swoją troską i dobrym słowem.

Tymczasem, usłyszałam od niego, jedynie wyrazy współczucia i marną próbę pocieszenia, że wszystko będzie dobrze. Kiedy to zadzwoniłam, jeszcze z londyńskiego lotniska, aby poinformować go o stanie zdrowia mojej mamy. Jakgdybym była wyłącznie jedną z jego znajomych, z którą nie łączą go żadne bliższe relacje. Liczyłam na zdecydowanie więcej, musząc po raz kolejny w swoim życiu, przełknąć gorzki smak rozczarowania.

Od tego czasu, nie miałam więcej okazji z nim rozmawiać. Nie rozumiałam jego postępowania. Gdybym to ja była na jego miejscu. Na pewno, zrobiłabym wszystko, aby przy nim być i spróbować go wspierać. Na tym w końcu, powinien polegać związek i bycie ze sobą.

Eric widocznie, miał na ten temat inne zdanie. Uznając, że zawał mojej mamy nie jest na tyle poważną sprawą, abym sama sobie z tym nie poradziła.

Niestety powoli, zaczynały wychodzić na wierzch różnice, jakie nas dzieliły i brak znajomości siebie nawzajem w niektórych aspektach, czy sytuacjach.

Nawet Lisa, wykazała większe zainteresowanie niż on, dzwoniąc do mnie już kilka razy od wczorajszego popołudnia. Ukazując, że zdecydowanie bardziej rozumiała, jak bolesna była dla mnie świadomość, walki o życie mojej rodzicielki.

W najbliższej przyszłości, musiałam sobie to z nim wyjaśnić. Jeśli miało się nam naprawdę udać, zdecydowanie musieliśmy poprawić pewne rzeczy, które w innym przypadku prędzej czy później, będą nieuchronnie prowadzić nas do konfliktu, co zacznie bardzo negatywnie wpływać na naszą, wciąż rozwijającą się relację. 

Przekraczam po raz kolejny próg, tego samego oddziału, co kilka godzin wcześniej. Znowu czując, jak bardzo przytłacza mnie to miejsce. Nic się nie zmieniło. Nadal panowała tu nienaturalna cisza, przerywana jedynie szumem aparatur monitorujących życie. A w powietrzu, unosiła się atmosfera powagi i smutku. Przywołująca do głowy same złe myśli. 

- Jestem już. Coś się zmieniło? - pytam. Witając się ze swoim rodzicem. Przy okazji wręczając mu kubek z kawą, którą kupiłam w automacie stojącym na parterze. Na pewno się mu przyda po nieprzespanej nocy. 

- Wszystko bez zmian. Mama nadal nie podjęła samodzielnej próby oddychania - wypowiada te słowa z trudem. Patrząc ze smutkiem na swoją żonę, która była oddzielona od nas szklanymi drzwiami. 

- Zostanę tutaj przy niej, a ty wróć do domu i odpocznij. Na pewno jesteś zmęczony. Spędziłeś tu tyle godzin - zajmuję miejsce obok swojego taty. Widząc, że wcale nie radzi sobie lepiej niż ja. Był wyraźnie bezradny i załamany, że może stracić swoją ukochaną żonę. Z którą przeżył większość lat swojego życia. Zawsze będąc z nią na dobre i na złe.

- Wytrzymam. Posiedzę tu razem z tobą, będzie ci raźniej. Poza tym, muszę jeszcze porozmawiać z lekarzem - upiera się. Choć prawie zasypia na siedząco. Zaczynałam martwić się także o niego. Jeśli przez dłuższy czas, będzie prowadził taki tryb życia. Na pewno zaszkodzi to jego zdrowiu. Gdyby i jemu coś się stało, chyba bym tego nie przeżyła.

- Ja z nim porozmawiam, a potem przekażę ci wszystko, czego się od niego dowiedziałam. Tato, proszę cię. Nie możesz teraz, spędzać tu całych dni i nocy. Nie śpiąc, nie jedząc. Widzę przecież, jak jesteś wykończony. Musisz odpocząć. Mama na pewno by nie chciała, abyś igrał ze swoim zdrowiem w taki sposób - miałam nadzieję, że przystanie na moją propozycję. 

- W porządku. Może masz rację. Odpocznę kilka godzin i wrócę. Na pewno sobie poradzisz? - patrzy na mnie uważnie, chcąc się upewnić.

- Możesz spokojnie iść. Zobaczymy się później - żegnam się z nim. Następnie obserwuję, jak niechętnie udaje się w stronę wyjścia. Byłam przekonana, że wróci tu najszybciej, jak tylko się da. Był okropnie uparty, co w tym przypadku mogło mu tylko zaszkodzić.

Niecałe półgodziny później, pukam niepewnie do gabinetu lekarza, zajmującego się mamą. Chcąc poznać, najnowsze informacje o stanie jej zdrowia. Obchód skończył się kilkanaście minut temu i nie zamierzałam dłużej czekać. Chciałam także, uzyskać nareszcie pozwolenie na wejście do sali, w której się znajdowała. Miałam dość obserwowania jej przez szklaną szybę.

- Proszę - słyszę zaproszenie do środka. Z którego natychmiast korzystam.

- Dzień dobry. Jestem córką Eleonor Wincler. Chciałabym się dowiedzieć, czy zaszła jakaś poprawa jej stanu zdrowia w ostatnich godzinach - zajmuję wskazane mi miejsce przez lekarza. Rozglądając się po wnętrzu, wywołującym całkiem przyjemne odczucia. Z narastającym niepokojem, czekając aż zacznie mówić.

- Niestety nie mam, zbyt dobrych wieści. Pani mama, nadal znajduje się w ciężkim stanie. Jej serce, wciąż nie podjęło samodzielnej pracy i choć robimy wszystko, co w naszej mocy. Nie jestem w stanie zagwarantować, czy uda się nam zmusić go do pracy. Poza tym, nie mamy pojęcia, czy podczas zawału nie doszło do innych powikłań i pani mama będzie w stanie odzyskać pełną sprawność. Następne kilka dni, będzie decydujące. Wiem, że to trudne, ale proszę uzbroić się w cierpliwość. Czas jest w tym przypadku naszym sojusznikiem. Każda kolejna przeżyta przez pani mamę godzina, działa na jej korzyść - posyła w moją stronę pocieszający uśmiech, który ostatecznie mnie dobija. Usłyszane przeze mnie, niezbyt optymistyczne wiadomości. Pozbawiły mnie reszty złudzeń, że ten koszmar za chwilę dobiegnie końca.

- Kiedy będę mogła się z nią zobaczyć? To naprawdę dla mnie ważne. Proszę, pozwolić mi do niej wejść - próbuję coś wynegocjować. Choćby krótką wizytę.

- Dobrze, niech będzie. Może pani do niej wejść, ale tylko na chwilę. Z reguły nie przewidujemy, żadnych odwiedzin na tym oddziale, ze względu na bezpieczeństwo pacjentów, ale rozumiem powagę sytuacji w tym przypadku. Ma pani dziesięć minut - możliwość tak krótkich odwiedzin, ostatecznie przelewa czarę goryczy. Nie mogłam nawet być przy mamie w momencie, gdy walczyła o swoje życie. Los kompletnie postanowił, zakpić sobie z całej naszej rodziny.

- Dziękuję za rozmowę. Do widzenia - opuszczam gabinet. Walcząc sama ze sobą, aby się nie rozpłakać i nie wpaść w histerię. Coraz gorzej radziłam sobie z całą tą sytuacją. 

Po uprzednim założeniu na siebie odzieży ochronnej. Drżącymi dłońmi, przesuwam drzwi. Wchodząc do sterylnej sali. Podchodzę do łóżka mamy, przyglądając się jej z uwagą. Wyglądała tak zwyczajnie. Jakby była pogrążona w spokojnym śnie. Miałam wrażenie, że za chwilę się obudzi i z uśmiechem na ustach, uda się do naszej kuchni z zamiarem zrobienia dla wszystkich śniadania. Oddałabym bardo wiele, aby przekuć swoje wyobrażenia w rzeczywistość.

- Jestem przy tobie, mamo. Proszę cię, nie zostawiaj nas. Potrzebujmy cię - ściskam delikatnie jej dłoń. Mając naiwną nadzieję, że mnie słyszy.

- Musisz walczyć. To się nie może skończyć w taki sposób. Jest jeszcze tyle rzeczy, których musisz doświadczyć. Obiecałam ci w końcu, że pokażę ci Londyn. Mamy wspólnie sporo do nadrobienia - coraz trudniej było mi powstrzymywać swoje łzy. Starałam się mówić spokojnym tonem, ale nie potrafiłam. Głos zaczynał mi się łamać, a wypowiedzenie każdego następnego słowa, przychodziło z niezwykłym trudem.

Gdy dobiega końca, czas moich krótkich odwiedzin. Wykorzystuję być może ostatnią szansę, aby powiedzieć coś, co nie dawało mi już od dawna spokoju.

- Wybaczam ci, mamo. Przeszłość nie ma już dla mnie znaczenia. Mam nadzieję, że wspólnie stworzymy dużo lepszą przyszłość. Kocham cię - mówię na pożegnanie. Nie powstrzymując już swojego, pełnego bezradności płaczu.

Po raz kolejny, musiałam radzić sobie sama z wydarzeniami, które mnie przerastały. Znowu nie miałam nikogo, kto pomógłby mi przez to wszystko przejść. Byłam zupełnie osamotniona. Choć otaczało mnie dookoła mnóstwo osób, jedyne co odczuwałam to pustka i poczucie wyobcowania.

Coraz bardziej, ogarniały mnie pesymistyczne myśli. Traciłam wiarę, że cokolwiek się jeszcze w moim życiu poukłada. Raz po raz traciłam bliskie mi osoby, nie mogąc ich przy sobie zatrzymać.

Praktycznie wybiegam z sali. Będąc w kompletnej rozsypce. Głośny szloch rozbrzmiewał w całym szpitalnym korytarzu. Byłam zapewne nie lada atrakcją dla postronnych osób, które przypatrywały mi się z nieukrywaną ciekawością. Wyłącznie nie liczni, zdawali się rozumieć, co aktualnie działo się wewnątrz mnie.

Idę w kierunku łazienki, chcąc zostać sama. Kiedy wpadam wprost w świetnie znajome mi ramiona. Osoby, przy której nie musiałam nigdy niczego udawać, bo i tak doskonale potrafiła odczytać mój nastrój, czy samopoczucie.

- Wiem, że to trudne, ale musisz uwierzyć, że wszystko się jakoś poukłada. Nie możesz się teraz załamać. Pomyśl o swoim tacie. On sam ledwo się trzyma, musisz być silna przynajmniej dla niego - słyszę cichy szept Stephana, który stara się mnie jakoś uspokoić. Był jedną z niewielu osób, które wiedziały, jak ze mną postępować w takich przypadkach. Nie miałam pojęcia, skąd się tutaj wziął. Ale byłam mu za to niezwykle wdzięczna. Bez niego byłoby zapewne, jeszcze gorzej.

- Jak mam w to wierzyć? Skoro nawet lekarze, nie dają jej większych szans. Dlaczego to musiało spotkać akurat ją? Dlaczego moje życie to wieczne pasmo bólu i cierpienia? Dlaczego otrzymuję cios za ciosem? Nie mam już siły dłużej walczyć z niesprawiedliwym losem - łkam w jego objęciach. Nie mogąc przestać. Zbyt wiele złych rzeczy się ostatnio skumulowało. Miałam zwyczajnie dość. Najpierw wyjście na jaw kłamstw i intryg Melanie, potem wiadomość o jej ciąży i ślubie, a teraz walka o życie mamy. Dla mnie było tego zdecydowanie za wiele.

- Rose, nie możesz tak myśleć. Musisz walczyć, bo masz dla kogo - stara się przemówić mi do rozsądku i wyrwać z tego amoku w jakim się znalazłam.

- Wcale nie. Nikogo nie obchodzę - kręcę ze zrezygnowaniem głową, nie potrafiąc się opanować i wziąć w garść. Po wizycie u mamy, coś we mnie pękło.

- Słyszysz, co w ogóle mówisz? Przecież to jakieś kompletne brednie. Jest masa osób, którym na tobie zależy. Przede wszystkim, mi na tobie zależy i nie pozwolę ci, abyś pogrążyła się w rozpaczy - Stephan zmusza mnie, abym na niego spojrzała. W jego spojrzeniu, dostrzegam ogromną determinację i coś, czego nie potrafię do końca wytłumaczyć, ale skutecznego na tyle, że przywraca mi normalne myślenie. Udaje się mu wyrwać mnie z tego dziwnego stanu otępienia i szaleństwa w jakim się nagle znalazłam.

Jeszcze przez chwilę, przytulam się mocno do niego. Starając się uspokoić, wyjątkowo nadszarpnięte nerwy w ostatnich dniach. Równocześnie mając świadomość, że to ktoś inny powinien, znajdować się teraz na jego miejscu.

- Dlaczego jesteś tutaj sam? Melanie się z tobą nie zabrała? - pytam, odsuwając się w końcu od niego. Uświadamiając sobie, że moja siostra może się tutaj pojawić w każdej chwili. Dla wszystkich było lepiej, aby nie zastała nas w swoich objęciach. 

- Stwierdziła, że ma coś ważnego do załatwienia i pojawi się w szpitalu popołudniu. Postanowiłem na nią nie czekać, spodziewając się że przyda ci się kogoś wsparcie - po raz kolejny dał wyraz temu, że zna mnie lepiej niż ktokolwiek inny.

- Nie musisz narażać swoich relacji z nią, specjalnie dla mnie - nie czułam się komfortowo z tym, że Melanie może robić mu wyrzuty z powodu przebywania w moim towarzystwie. Czego zapewne nie potrafiła sobie odmówić. 

- Rose, chcę być przy tobie i będę. Melanie żadnym sposobem tego nie zmieni, bo to ty nadal jesteś dla mnie najważniejsza - zapewnia, wywołując u mnie ciepłe uczucia, których od dawna nie czułam. Choć wcale nie powinno się to dziać. W końcu byłam z Erickiem. Jego wyznania miłości, przyjmowałam bez większych emocji. A wystarczyło jedno zdanie Stephana, aby wywołać burzę w moim wnętrzu. To nie miało tak wyglądać, nie chiałam wracać po raz kolejny do punktu wyjścia i zacząć naiwnie marzyć o czymś, co nigdy nie będzie miało prawa się zrealizować. 

Przez następne minuty, rozmawiamy o jakiś błahostkach, które miały za zadanie odciągnąć moje myśli od mojej rodzicielki. Zostaję zmuszona do opowieści o Londynie, czy swoich dalszych planach związanych z pracą. Stephan starał się zrobić wszystko, aby poprawić mi nastrój. Powoli, zaczynało się mu, to nawet udawać. Przynajmniej do momentu, gdy nie zaczyna dzwonić mój telefon.

- Rose, przepraszam że wcześniej nie odbierałam. Ale nie mogłem. Jak się dziś czujesz? - słyszę na powitanie od swojego chłopaka. Odchodząc kilka metrów dalej od zajmowanego przeze mnie miejsca.

- Jakoś. Nie jest najlepiej. Ale ciebie to chyba niewiele obchodzi - odpowiadam z oschłą obojętnością.

- Jesteś na mnie zła? Kochanie, zrozum że nie mogę się stąd wyrwać. Choć bardzo bym chciał. Nie zależy to ode mnie. Wiem, że przechodzisz trudne chwile, ale musisz jakoś wytrwać. Postaram się wrócić najszybciej, jak tylko będę mógł - tłumaczy się, ale mnie to nie przekonuje.

- W porządku. Przepraszam, ale nie mam teraz czas na rozmowę. Jestem w szpitalu. Później się odezwę - kończę szybko naszą rozmowę. Nie mając ochoty z nim w tym momencie dyskutować.

- Przepraszam. Już jestem, na czym to skończyliśmy? - próbuję wrócić do naszej wcześniejszej rozmowy. Co nie odnosi niestety oczekiwanego skutku. 

- Rozmawiałaś z Erickiem, prawda? - patrzę na Stephana, który wcale nie jest z tego powodu zadowolony.

- Owszem. Chciał się dowiedzieć, jak sobie radzę - nie wdaję się w szczegóły.

- Jak się wam układa? Jesteś z nim szczęśliwa? - usłyszane pytania, wywołują u mnie szok i niedowierzanie.

- Skąd wiesz, że jesteśmy razem? - zastanawiam się. Przecież nie mówiłam o tym nikomu oprócz Lisy. Tymczasem jest już drugą osobą po Melanie, która o wszystkim wie. 

- Spotkałem go przypadkiem kilka dni temu. Oczywiście nie mógł się nie pochwalić, że był u ciebie i postanowiłaś dać mu szansę. Nie potrafił powstrzymać swojej radości z powodu tego, że dowiedziałem się o tym właśnie od niego. Sprawiło mu to ogrom satysfakcji - nie mogłam uwierzyć, że Eric mógłby zachować się w taki sposób. Co chciał przez to osiągnąć? Zupełnie nie rozumiałam jego motywacji. Nasz związek to nie był jakiś powód do przechwałek na prawo i lewo. 

- Postanowiłam w końcu spróbować, ułożyć sobie życie. Najwyższy czas na to - tłumaczę, czując że jestem mu winna jakieś wyjaśnienia.

- Nie odpowiedziałaś jednak na moje pytania - przytomnie przypomina.

- Nie wiem, czy można to nazwać szczęściem. Po prostu dobrze się przy nim czuję. Czas pokaże, jak to wszystko się dalej poukłada - na szczęście widok znajomej osoby, która podąża w naszą stronę. Wybawia mnie od dalszych pytań i prowadzenia tej niezręcznej dla mnie rozmowy. Stephan, zbyt dobrze mnie znał, abym mogła przed nim udawać, że jestem stuprocentowo pewna swojego wyboru. 

- Tato, co ty już tutaj znowu robisz? Miałeś się przecież wyspać - patrzę na niego z dezaprobatą. Zła, że znowu mnie nie posłuchał.

- Próbowałem, ale na nic się to nie zdało. Dlatego nie było sensu, abym dłużej zostawał w domu. Nie potrafię spać sobie spokojnie, kiedy twoja mama walczy o życie - stara się usprawiedliwić. Postanawiam mu więc odpuścić, wiedząc że przeżywa wszystko równie mocno, jak ja. Przez następne minuty streszczając mu, niezbyt optymistyczne wieści otrzymane od lekarza. Które wyłącznie pogarszają jego i tak fatalny humor. 

Niecałą godzinę później. Z niezadowoleniem opuszczam budynek szpitala w towarzystwie Stephana. Nie wiedząc, czy bardziej jestem zła na niego, czy mojego tatę. Który w zupełności poparł jego opinię, że powinnam coś zjeść i odetchnąć świeżym powietrzem. 

- Rose, przestań się złościć. Doskonale wiesz, że mam rację. Nie jadłaś nic od wczorajszego poranka. Jesteś okropnie blada i jeszcze chwilę, a pewnie byś zemdlała na tamtym dusznym korytarzu - patrzy na mnie z wyraźną złością, że tak lekkomyślnie postępuję.

- Powtórzę kolejny raz, że nie jestem głodna. Jestem zbyt zdenerwowana, aby coś przełknąć. Napiję się wyłącznie kawy - idę w zaparte. Miałam ważniejsze problemy niż przyjmowanie regularnych posiłków.

- Nie ma mowy. Wypiłaś jej już zdecydowanie za dużo, a jest dopiero wczesne popołudnie. Albo sama zjesz obiad, albo cię nim nakarmię. Nie pozwolę ci być, aż tak nieodpowiedzialną - Stephan łapie mnie za rękę, kierując w stronę małej restauracji, położonej po przeciwnej stronie ulicy. Niechętnie podążam za nim z obrażoną miną, że znowu postawił na swoim.

- Doskonale wiem, że nie zrobiłbyś tego - nie ustępuję, próbując sprawić aby odpuścił i dał mi spokój.

- Naprawdę chcesz się przekonać? - jego poważny ton głosu i surowe spojrzenie, jakie mi posyła. Przekonują mnie, że nie żartował. Wolałam więc nie ryzykować i nie sprawdzać w praktyce jego gróźb.

Nie pamiętam już, kiedy był tak zdeterminowany i stanowczy. Wyglądało na to, że martwił się o mnie bardziej niż ja sama.

Po złożeniu przez nas zamówienia, kiedy postanowiłam w końcu odpuścić i rzeczywiście coś zjeść.

Rozglądam się po wnętrzu, starając się uporządkować swoje myśli. Zdawałam sobie sprawę, że nie powinnam pozwolić Stephanowi, aby poświęcał mi całe dnie. Pomagał mi i troszczył się o mnie. To do niczego dobrego nas nie doprowadzi. Mieliśmy przecież nie utrzymywać ze sobą kontaktów, aby niczego sobie wzajemnie nie utrudniać. Tymczasem znowu zbliżyliśmy się do siebie. Wystawiając nasze poczucia moralności na dosyć trudną próbę. Powoli zapominaliśmy, że jesteśmy w związkach z innymi osobami. Wyrażając w naszych gestach, czy słowach uczucia, które powinny być zarezerwowane wyłącznie dla nich.

Równocześnie w zaistniałych okolicznościach, nie potrafiłam zrezygnować z jego wsparcia i pomocy. Stephan był jedyną osobą, która umiała mnie zrozumieć i wpłynąć na zmianę mojego pesymistycznego toku myślenia. Dlatego też na jakiś egoistyczny sposób, pozwałam mu na bycie przy mnie. Usprawiedliwiając swój egoizm, trudnymi chwilami w życiu.

- Jak idą przygotowania do ślubu? - słowa mimowolnie opuszczają moje usta. Rozpoczynając dość niezręczny i delikatny temat.

- Są prawie na ukończeniu. Ale ze względu na twoją mamę, być może ślub zostanie przełożony. Melanie jest temu przeciwna, ale ja nie wyobrażam sobie zawieranie małżeństwa w takich okolicznościach - zupełnie nie rozumiałam mojej siostry. Jak mogła chcieć wychodzić za mąż, gdy nasza rodzicielka znajdowała się na granicy życia. Dla niej, już chyba nic się nie liczyło. Poza jej własnymi zachciankami.

- Zaczęło się wam lepiej układać? - chcę się dowiedzieć, czegoś na temat ich relacji. 

- Układać? Rose, nas właściwie nie ma. Żyjemy osobno, a każde nasze spotkanie kończy się większą, bądź mniejszą kłótnią. To małżeństwo się nie uda, nie ma nawet takiej możliwości. Dlatego, coraz bardziej skłaniam się ku przerwaniu tego szaleństwa - zaskakują mnie jego słowa. Do tej pory, wydawał się zdecydowany na stworzenie rodziny z Mel i ich dzieckiem.

- Zrobisz, jak uważasz. Może to rzeczywiście będzie lepsze rozwiązanie dla całej waszej trójki. Nie mam pojęcia, dlatego nie będę ci mieszać w głowie - staram się pozostać bezstronna. Choć nadal bolała mnie świadomość, że za kilka miesięcy zostaną rodzicami. W przeszłości myślałam, że to ja będę na miejscu mojej siostry.

- Odpowiesz mi szczerze na jedno pytanie? - Stephan przerywa ciszę, jaka między nami zapanowała. Wpatrując się we mnie uważnie.

- Jasne, pytaj - czekam z wyczekiwaniem, nie wiedząc czego może ono dotyczyć.

- Czy gdybym odwołał ślub z Melanie. Kiedyś, gdy wszystko się jakoś poukłada. Dałabyś mi ostatnią szansę? Rosie, ja nie potrafię o tobie zapomnieć. Nadal cię kocham i jedyne czego chcę, to abyśmy jeszcze raz spróbowali - łączy ze sobą nasze dłonie. Czekając z widoczną nadzieją w oczach na moją odpowiedź.

- Nie potrafię ci na to odpowiedzieć. Po prostu nie wiem. Między nami wydarzyło się wiele złego, nadal nie potrafię do końca o tym zapomnieć. Poza tym jestem teraz z Erickiem, to także wiele zmienia. A w tym wszystkim, jest jeszcze niewinne dziecko. Nie mam pojęcia, jak zareaguję gdy ono się urodzi. Nasza sytuacja nie jest prosta i jednowymiarowa - dzielę się z nim swoimi odczuciami. Niczego nie ukrywając. Nie byłam przekonana, czy byłabym w stanie zaakceptować, że Stephan jest ojcem dziecka mojej siostry. Patrzeć, jak staje się z każdym rokiem, coraz bardziej podobne do nich. Uczestniczyć siłą rzeczy w jego wychowaniu i znosić te wszystkie niesprawiedliwe opinie, że zabrałam dziecku ojca. 

- Na pewno sobie poradzisz? - słyszę na pożegnanie. Gdy nareszcie przekonałam go, że może wrócić do domu i zająć się swoimi sprawami.

- Spokojnie, nie martw się o mnie. Udało ci się odwieźć mnie dzisiaj od bezsensownego rozpaczania. Za co ci bardzo dziękuję. Posiedzę jeszcze chwilę z tatą, a potem pójdę odpocząć. Tak, jak ci obiecałam - po raz kolejny go zapewniam.

- Mam taką nadzieję. Wieczorem do ciebie zadzwonię i sprawdzę, jak się czujesz - całuje mnie delikatnie w policzek.

- Do zobaczenia jutro - posyłam w jego stronę delikatny uśmiech. Wiedząc, że na pewno nie odpuści sobie chęci, skontrolowania mojego samopoczucia.

Będąc już prawie przed samym szpitalem. W dużo lepszym humorze niż przed kilkoma godzinami. Zauważam coś, co przykuwa moją uwagę. Widzę, jak Melanie wysiada z nieznajomego mi samochodu, którego kierowcą jest ten sam mężczyzna, z którym widziałam ją tamtego dnia, gdy wracałam do Londynu. To zdecydowanie, nie mógł być przypadek. Moja siostra wyraźnie coś ukrywała. Nabierałam coraz różniejszych podejrzeń, które musiałam w jakiś sposób sprawdzić i przekonać się, czy rzeczywiście są uzasadnione. Choć miałam się w to nie mieszać, nie mogłam pozwolić, aby okłamywała Stephana. On sobie zwyczajnie na to nie zasłużył.